Segers wil kerkklokken opofferen voor islamitische gebedsoproep - Nederland verliest zijn ziel

In een gesprek bij het EO-programma DIT zei Segers dat als er in Nederland geen onderscheid meer gemaakt mag worden tussen kerkklokken en de versterkte islamitische gebedsoproep, hij dan liever “de kerkklokken opoffert, om de ruimte voor iedereen open te houden.”

Een zin die alles zegt over de geestelijke verwarring van onze tijd.

Het is typerend voor de moderne christendemocraat: liever zichzelf wegcijferen dan de confrontatie aangaan met de realiteit. Segers noemt de islamitische gebedsoproep “een geloofsbelijdenis” - “Allah is groot, en Mohammed is zijn profeet” - terwijl kerkklokken volgens hem “neutraal” zouden zijn. Maar als de samenleving “alles gelijk moet trekken,” zegt hij, “dan offer ik de kerkklokken op.”

Met andere woorden: als het islamitische geloofsleven zich niet mag uitbreiden in het publieke domein, dan moeten de symbolen van de Nederlandse cultuur óók verdwijnen. Een bizarre redenering, en een volstrekt verkeerde conclusie.

Want echte gelijkheid betekent niet dat we onze wortels uitwissen. Het betekent dat we durven zeggen: dit is óns land, met ónze tradities, en wie hier komt wonen, past zich daaraan aan. Niet andersom.

Socioloog Ruud Koopmans reageerde scherp op X:

En hij heeft volkomen gelijk. De islamitische gebedsoproep is niet zomaar een geluid. Het is een verklaring van religieuze dominantie. Een uitspraak over wie heerst over de ruimte. Dat is iets totaal anders dan het luiden van klokken die, al eeuwenlang, deel zijn van onze gemeenschappelijke cultuur.

Segers, ooit de leider van een partij die het “christelijke” in haar naam droeg, lijkt dat besef volledig kwijt te zijn.

Wat Segers zegt, is niet moedig of tolerant. Het is morele lafheid - verpakt als redelijkheid. Zijn uitspraak betekent niets minder dan dat hij bereid is om het christelijke erfgoed van Nederland op te geven om niemand voor het hoofd te stoten.

De vraag die hij zich had moeten stellen, is juist omgekeerd: Waarom eisen moskeeën dat hun oproep tot gebed door luidsprekers de stad in galmt, terwijl kerken dat nooit doen met een geloofsbelijdenis? Waarom moeten Nederlanders zich steeds aanpassen, terwijl nieuwkomers zelden iets prijsgeven?

Het antwoord is simpel: omdat leiders als Segers dat toestaan. Omdat ze denken dat weggeven hetzelfde is als vrede bewaren. Maar wat ze werkelijk doen, is ruimte maken voor de islamisering van de publieke ruimte - centimeter voor centimeter, compromis na compromis.

Kerkklokken zijn niet “een religieuze voorkeur.” Ze zijn een deel van onze nationale identiteit. Ze horen bij onze dorpen, onze steden, onze geschiedenis. Ze luidden toen Nederland nog een land was dat in zichzelf geloofde.

Wie die symbolen opgeeft, offert niet alleen een geluid op - hij offert een stukje van onze ziel op. En dat doet pijn, zeker wanneer het komt van iemand die ooit zei te staan voor christelijke waarden.

Wat Segers voorstelt, is niet neutraal, niet inclusief en niet tolerant. Het is het begin van culturele zelfmoord. Want als we zelfs onze klokken niet meer durven luiden uit angst iemand te beledigen, dan hebben we niets meer om te verdedigen.

Wie werkelijk vrijheid wil, verdedigt zijn eigen traditie. Wie alles gelijk wil maken, eindigt met niets.