Toneelstuk in de VVD: Senator Van de Sanden stapt op, JOVD doet alsof het ergens om gaat

Maar wie goed kijkt, ziet dat dit alles geen echt conflict is. Dit is geen botsing van ideeën of ideologie. Dit is een links onderonsje, vermomd als ‘princiepskwestie’.

Zowel Van de Sanden als de JOVD vertegenwoordigen al jaren hetzelfde linksige, technocratische liberalisme waar de VVD volledig door besmet is geraakt. Hun meningsverschil zit ’m niet in de inhoud, maar in de verpakking.

De senator roept dat de VVD haar ‘liberale kompas’ is kwijtgeraakt. Hij wijst naar zaken als het verbod op motorclubs zonder rechter, steun voor asielbeleid en een motie tegen extreemlinkse straatgeweldplegers. Let wel, hij vindt de VVD te rechts op die zaken.

Laten we eerlijk zijn: waar was Cees al die tijd? Hij zat jarenlang in de partij. Hij steunde dit beleid - of zweeg erover. En nu, nu het electorale zinkniveau van de VVD zichtbaar wordt, stapt hij op om zogenaamd zijn ‘principes’ te redden. En dan doet hij dat ook nog vanuit links perspectief.

De JOVD? Die is al jaren een broedplaats van D66-achtige ideetjes over globalisme, klimaatpaniek en bestuurskundig technocratisme. Ze vallen Van de Sanden niet aan om zijn inhoud - ze zijn boos dat hij het decor heeft verlaten terwijl de voorstelling nog liep.

Wat zich vandaag afspeelt is geen strijd om de ziel van de VVD. Die ziel is al jaren geleden verkocht. Wat er nu overblijft, is een managementpartij zonder ruggengraat, waarin de ‘liberalen’ nog hooguit over toon en tempo discussiëren.

Meer immigratie of net iets minder? Klimaatwetten versnellen of gefaseerd invoeren? Asielinstroom indammen of begeleiden? Het is verschil in nuance, niet in richting.

De werkelijke breuklijn in Nederland loopt allang niet meer binnen partijen zoals de VVD - die zijn opgegaan in het kartel.

De JOVD toont met haar reactie waar haar prioriteiten liggen: partijdiscipline boven inhoud.

“Juist nu populisten oprukken moeten liberalen blijven samenwerken,” schrijven ze.

In die ene zin verklappen ze alles. De echte dreiging is niet migratie, niet soevereiniteit, niet inflatie of woningnood - nee, het zijn die vervelende populisten die het waagden hun mond open te doen tegen de status quo.

Dat de VVD zich in Brussel onderwerpt, dat Nederland overspoeld wordt door asielzoekers, dat de energierekening explodeert door klimaatwaanzin - dat is blijkbaar bijzaak.

Voor de JOVD geldt: zolang de elite maar samenwerkt en het spel speelt, is alles prima.

De senator mag dan stoer doen met zijn vertrek, maar laten we niet vergeten: hij houdt zijn zetel. Hij blijft in de senaat - nu als ‘onafhankelijke’, zogenaamd om alsnog te strijden voor zijn principes. Línkse principes.

Dat is geen heldenmoed. Dat is positionering. De man wil de indruk wekken dat hij anders is, terwijl hij jarenlang meeging met precies die koers die hij nu zogenaamd afwijst.

Zijn vertrek heeft niets met inhoudelijke botsingen te maken. Het is een poging om politiek overlevingsvermogen te etaleren in een tijd waarin de VVD afkalft en het vertrouwen weg is.

Er is niets moois of moedig aan deze zogenaamde VVD-crisis. Wat we zien is een afleidingsmanoeuvre.

Een partij die haar ideologische kern al jaren geleden verloor, voert nu intern toneel om de schijn op te houden dat er nog iets te kiezen valt. Maar er is niets te kiezen.

Of je nu luistert naar Van de Sanden of naar de JOVD - je hoort hetzelfde kartelgeluid. Dezelfde voorkeur voor bestuur boven vrijheid. Dezelfde afkeer van populisten, van gewone mensen, van echte verandering.

De enige conclusie? De VVD is één groot links toneelstuk geworden - en deze ‘ruzie’ is niets meer dan een slecht geregisseerde scène.

Popcorn erbij. Het slotstuk is begonnen.