Van Baarle’s genocide-gekrijs en Veldkamps diplomatieke flater: Nederland in de knel

Typisch Van Baarle: schreeuwen over “genocide” met de nuance van een bulldozer. Maar eerlijk is eerlijk, in één ding heeft hij gelijk: minister Caspar Veldkamp (NSC) moet wél weg. Alleen niet om de bizarre redenen die DENK opvoert.

Veldkamp, onze minister van Buitenlandse Zaken, heeft Nederland in een diplomatieke crisis gestort. Hij verklaarde doodleuk dat hij het arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof (ICC) tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zal uitvoeren: “Als hij op Nederlandse bodem komt, zal hij worden gearresteerd.” Serieus, Veldkamp? Je spreekt je uit tegen een democratisch gekozen leider van een bondgenoot en zet de relatie met Israël op het spel.

Alsof dat niet genoeg is, pusht Veldkamp ook nog een EU-onderzoek naar vermeende Israëlische schendingen van verdragen. Hulporganisaties noemen het “te laat en onvoldoende”, terwijl Geert Wilders hem een “zwakke minister” noemt die zonder ruggespraak met het kabinet handelt. Het gevolg: Israël was zó boos dat Veldkamps geplande bezoek werd afgeblazen. Kortom: persona non grata.

Rechts Nederland is woest, en terecht. Veldkamp speelt solist, beschuldigt bondgenoten en lapt de coalitiediscipline aan zijn laars. Zijn halfbakken EU-plan stelt niemand tevreden: te slap voor hulporganisaties, te eenzijdig voor Israëls vrienden, en politiek ongedekt in eigen land. Dit is geen leiderschap, dit is een minister die als een losgeslagen kanon door de diplomatieke porseleinkast banjert.

Van Baarle’s geschreeuw over “genocide” is DENK-retoriek zoals we die kennen: overdreven, polariserend en gespeend van realiteitszin. Maar Veldkamp maakt intussen zélf genoeg brokken. Hij brengt Nederland in een diplomatieke crisis, vervreemdt een belangrijke bondgenoot en negeert zijn eigen coalitie. En dát is de reden dat hij inderdaad een motie van wantrouwen verdient. Niet vanwege Van Baarle’s hysterie, maar omdat hij Nederland internationaal voor schut zet.