Wilders “buigt nooit” – maar FVD’er legt pijnlijk uit dat hij wél boog

Klinkt stoer. Maar er is één probleem: het is aantoonbaar onwaar.

Marco van den Boomgaard, FVD-raadslid in Zoetermeer, reageerde razendsnel en sneed recht door de retoriek heen:

En daar heeft Van den Boomgaard een punt. Want wie de politieke geschiedenis er even bij pakt, ziet dat Wilders in regeringsverband wél degelijk is meegebogen met het kartel.

Toen de PVV onderdeel was van een regeringscoalitie, bleken de ferme standpunten ineens een stuk flexibeler. Zo werd de keiharde NEXIT-lijn ingeruild voor gemompel over “hervormen binnen de EU”. Hetzelfde gebeurde bij Oekraïne: eerst hard tegen bemoeienis, later toch steun aan sancties en EU-leningen.

Met andere woorden: in de pluchepraktijk was het gewoon slikken en tekenen. Precies datgene waar Wilders nu in zijn tweets zogenaamd boven staat.

Het is makkelijk om vanaf de oppositiebank te roepen dat je “nooit buigt”. Maar het politieke geheugen van de kiezer is langer dan Wilders denkt. Als je eerder wél hebt meegewerkt aan beleid dat haaks stond op je verkiezingsbeloftes, is het ongeloofwaardig om je nu voor te doen als de enige ruggengraat in Den Haag.

En precies daar trapt Van den Boomgaard vol op het gaspedaal. FVD ís de “rechte rug”-partij die daadwerkelijk blijft staan waar ze voor zegt te staan – ook als de druk van het kartel toeneemt.

De ironie is dat Wilders juist de gevestigde partijen jarenlang heeft beschuldigd van “kartelbuigen”: groot praten in verkiezingstijd, water bij de wijn doen in de coalitie. En nu zit hij zelf met dat imago opgescheept. Het verschil is alleen dat FVD hem er openlijk mee confronteert.

In plaats van zich te beperken tot partijpolitieke moddergooierij, legt Van den Boomgaard de vinger op de zere plek: de PVV heeft, net als de rest, concessies gedaan die hun kernpunten uitholden.

Wilders kan op X blijven roepen dat hij “nooit buigt”, maar zolang zijn politieke daden uit het verleden het tegendeel bewijzen, blijven zulke kreten vooral marketingpraat. En in tijden van massamigratie, EU-druk en internationale crises is er geen behoefte aan marketing, maar aan leiders die ook in de storm blijven staan.