Wilders juicht Israëlische aanval toe: vóór vrijheid, tégen Iran

Wilders is doorgaans de eerste die de Haagse elite beticht van “de belangen van het eigen volk verkwanselen”. Terecht! Op woke, immigratie en soevereiniteit slaat hij de spijker op de kop. Maar als het om Israël gaat, lijkt hij plots blind voor dezelfde beginselen. Waarom deze reflex om buitenlandse luchtaanvallen te verheerlijken, terwijl hij thuis zo fel waakt over onze grenzen?

Israël pakt “de terroristische islamitische staat Iran” aan, zegt Wilders. Klinkt stoer – maar wie pakt straks de rekening op? Een escalerende oorlog in het Midden-Oosten jaagt olie- en gasprijzen omhoog, ramt de pompprijs door het dak en blaast opnieuw vluchtelingenroutes naar Europa open. De kiezer uit Emmen of Etten-Leur, die Wilders zo graag verdedigt, betaalt straks het volle pond voor een conflict dat hij niet heeft gekozen.

Sterker nog: door onvoorwaardelijk gejuich op sociale media zet de PVV-leider Nederland in de schietlinie van Iraanse cyber- en terreuracties zonder één F-35 op te hoeven stijgen. Is dat patriottisch? Of spelen we klakkeloos bodyguard voor Tel Aviv terwijl Den Haag de brokstukken mag opruimen?

Wilders fileert met plezier de VVD-knechten die voor Brussel buigen en NSC-geitenpaadjes die soevereiniteit inruilen voor EU-subsidies. Terecht — maar wat maakt het beter om ónze belangen dan te verleggen naar Jeruzalem? De PVV verkondigt “Nederland op één”, toch schuift de partij onze eigen energie- en veiligheidsagenda opzij zodra Benjamin Netanyahu om applaus vraagt. Dat is niet de compromisloze nuchterheid die kiezers verwachten van een partij die zegt op te komen voor het gewone volk.

Voor het gewone Néderlandse volk.

Laten we helder zijn: Iran is een schurkenstaat. Niemand twijfelt daaraan. Maar luchtaanvallen op nucleaire faciliteiten zonder VN-mandaat zijn geen chirurgische ingrepen, ze zijn benzine op een smeulend wereldvuur. Hoe meer lont er in het kruitvat gaat, hoe groter het risico op een regionale kettingreactie – van de Perzische Golf tot de Straat van Gibraltar. Denk aan gegijzelde tankers, drone-zwermen boven Rotterdam en sluimerende cellen in Europese binnensteden.

Wie echt in Nederlandse veiligheid gelooft, zet diplomatieke druk, economische sancties en harde grensbewaking centraal – niet het bejubelen van andermans bombardementen waarvan wij de naschok kunnen voelen.

Wilders’ felheid tegen woke waanzin en open‐grenzen-gekte blijft bewonderenswaardig. Maar patriottisme is géén menukaart waarop je de ene dag de eigen vlag kust en de volgende dag juicht voor een buitenlandse aanval die onze portemonnee en veiligheid bedreigt.

Kortom: de PVV moet kiezen. Ofwel de partij belijdt consequent “Nederland eerst”, inclusief terughoudendheid in buitenlandse oorlogen, óf ze zakt weg in dezelfde hypocrisie die zij zo graag hekelt bij kabinet en kartel.

Geert Wilders mag dan strijden tegen massa-immigratie en klimaatwaanzin; zijn kritiekloze applaus voor Israëlische luchtaanvallen staat haaks op het Nederlands belang. Wie onze soevereiniteit serieus neemt, laat zich niet meesleuren in een geopolitiek spel dat de veiligheid van gewone Nederlanders in de waagschaal stelt. Wilders, houd het vizier gericht op Nederland – niet op buitenlandse veldslagen waar wij de gevolgen van moeten slikken.