Wilders woedend over zwakte kabinet: weigert zelfs criminele asielzoekers aan te pakken

En dat ondanks het feit dat Marjolein Faber (PVV), nota bene minister namens de grootste regeringspartij, aandrong op ondertekening. Toch weigerde partijloze premier Dick Schoof zijn handtekening te zetten, volgens Wilders omdat hij “zijn oren laat hangen naar de rechtsstaatfetisjisten van NSC”.

En dus doet Wilders wat hij al jaren doet: verontwaardigd tweeten.

📢 “Ongelooflijk zwak,” roept hij. En dat is het ook. Maar tegelijk rijst de vraag: hoe lang blijft het bij blaffen, Geert? Waar blijft de beet?

Laten we eerlijk zijn: als je als PVV de grootste partij van Nederland bent, met ministers in het kabinet, en je krijgt het nog steeds niet voor elkaar om een handtekening te zetten onder een brief die oproept tot een rechtvaardiger uitzetbeleid voor criminele asielzoekers, dan gaat er iets fundamenteel mis.

Dan kun je wel woedend zijn, dan kun je tweeten, dan kun je NSC de schuld geven – maar je zit zelf aan tafel. Je hebt ministers. Je hebt invloed. Je zou die moeten gebruiken.

Of ben je toch niet bereid de confrontatie écht aan te gaan binnen de coalitie?

Marjolein Faber was helder. Deze brief had getekend moeten worden. Niet morgen, maar gisteren. Want hoe kan het dat Europese landen hun veiligheid op de eerste plek zetten, maar Nederland wéér wegduikt achter juridische smoezen?

Volgens ingewijden zouden ambtenaren en NSC-bewindslieden het ‘onwenselijk’ vinden dat Nederland openlijk kritiek uit op het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Onwenselijk voor wie? Voor burgers die bescherming willen tegen gewelddadige recidivisten? Of voor een elite die zich vastklampt aan abstracte rechtsstatelijke idealen die in de praktijk tot onveiligheid en frustratie leiden?

Faber had daar lak aan. Maar ze kreeg geen rugdekking van Wilders. Geen ultimatum. Geen pressie. Geen daden.

De grote vraag is intussen: waarom laat Wilders het gebeuren? Hij weet als geen ander dat immigratie en veiligheid al jaren bovenaan de zorgenlijstjes van Nederlanders staan. Hij kent de dossiers. Hij kent de sentimenten. Maar waar blijft de politieke druk? De breekpunten? De confrontatie?

Tot nu toe blijft het vooral symboolpolitiek: scherpe tweets, ferme woorden, maar geen verandering in beleid.

En dat is pijnlijk. Want miljoenen kiezers stemden PVV omdat ze klaar zijn met soft beleid, met juridische blokkades, met het beschermen van de rechten van daders boven die van slachtoffers. Zij willen actie. Niet nog een boze tweet.

Het weigeren van deze brief is meer dan een diplomatiek akkefietje. Het is een symbool van de onmacht van dit kabinet om ook maar één serieuze stap te zetten richting een realistischer, veiliger immigratiebeleid. En het legt ook pijnlijk bloot dat de PVV wel mee mag regeren, maar dat ze voorlopig nog weinig durft te eisen.

Als Wilders echt verandering wil, moet hij stoppen met toeteren vanaf de zijlijn en zijn vuist op tafel slaan. Dít was een uitgelezen moment. En opnieuw bleef het stil – op X na.

Zolang zij laf blijven, blijven wij bijten. Voor Nederland.