En het mooiste? Politiek verslaggever Tessa van Viegen van WNL zegt daar doodleuk bij dat het er nu eenmaal bijhoort. Want tja, anders had de renovatie nooit 'verkocht' kunnen worden aan de Tweede Kamer.

Alsof liegen over publiek geld gewoon een stijlfiguur is. Alsof het er niet toe doet dat ministers en ambtenaren de Kamer én de belastingbetaler en het parlement doelbewust op het verkeerde been hebben gezet. Het is werkelijk bizar hoe normaal dit soort gedrag is geworden in Den Haag.

Van Viegen bevestigde in Goedemorgen Nederland wat insiders al jaren fluisteren: dat de begroting vanaf het begin een façade was.

Lees dat nog een keer. “Wisten ze al.” Dus het was niet een foutje, niet een miscalculatie, maar een bewuste keuze om het bedrag laag te houden - omdat de “echte” prijs politiek niet te verkopen was.

Dat is geen “politiek”. Dat heet bewust misleiden. En het gebeurt niet één keer, maar telkens opnieuw: bij infrastructuur, bij klimaat, bij migratie, bij defensie, bij woningbouw. Zolang het politieke doel gehaald wordt, maakt de waarheid niet uit.

Volgens WNL is het “chagrijn” in de Tweede Kamer groot. Dat mag ook wel: het Binnenhof wordt pas in 2031 opgeleverd, vijf jaar later dan gepland, en de rekening is geëxplodeerd. Maar wat ontbreekt, is enige vorm van verantwoordelijkheid.

Iedereen praat erover alsof dit een natuurverschijnsel is. Alsof miljoenen euro’s zichzelf verdubbelen en bouwprojecten uit zichzelf ontsporen. Terwijl in werkelijkheid mensen hier actief bij betrokken waren: ambtenaren, aannemers, ministers, adviseurs - allemaal wisten ze dat de cijfers niet klopten, en allemaal zwegen ze.

En dan zegt een verslaggever: “Dat is politiek.” Nee, dat is corruptie met een keurige glimlach.

Van Viegen zei het letterlijk: het was “moeilijk om zo’n bedrag te verkopen aan de Tweede Kamer”. Dus hield men het laag. Laat dat even inzinken: de waarheid was politiek onhandig, dus werd ze aangepast.

Als dat de nieuwe norm is, dan is eerlijk bestuur definitief dood. Want wat blijft er over van democratie als beleidsmakers bewust verkeerde cijfers presenteren, en de journalistiek dat vervolgens afdoet als “logisch”? Dan is liegen geen uitzondering meer, maar onderdeel van het proces.

De redenering van Van Viegen - dat het Binnenhof “van ons allemaal” is, en dat de kosten daarom breder gezien moeten worden - maakt het alleen maar erger. Alsof dat een excuus is om mensen te misleiden. Juist omdat het “van ons allemaal” is, is de waarheid over de kosten cruciaal.

De belastingbetaler heeft recht op eerlijkheid. Op echte bedragen. Op transparantie.

Maar wat we krijgen is framing, PR en spindoctors die de cijfers net zolang kneden tot ze “politiek verkoopbaar” zijn. En zodra de waarheid alsnog uitkomt, haalt iedereen de schouders op.

Zestig procent van de houten balken blijkt rot, de daken zijn instabiel, de renovatie loopt jaren uit. Maar de echte rot zit dieper: in het systeem dat leugens als strategie ziet.

Vanuit het kabinet hoor je dat men “zuinig wil zijn op erfgoed”. Vanuit de media hoor je dat “het nu eenmaal politiek is”. Vanuit de Kamer hoor je vooral stilte.

En ondertussen wordt de burger weer een paar miljard armer, terwijl niemand verantwoordelijk is.

De renovatie van het Binnenhof is geen technisch probleem, maar een moreel failliet. Er werd gelogen omdat de waarheid “niet lekker zou vallen”. De media vinden dat “te begrijpen”. En de politiek noemt het “onvermijdelijk”.

Zolang dit de norm is, hoeft niemand zich af te vragen waarom het vertrouwen in de politiek weg is. Het is niet omdat mensen cynisch zijn geworden. Het is omdat ze zien hoe Den Haag echt in elkaar steekt.