Nederlandse rugbybond staat transvrouwen toe in vrouwenteams - levensgevaarlijk besluit tegen internationale richtlijn in

Dit besluit is niet alleen een schande, het is ook levensgevaarlijk voor de echte vrouwen en meisjes die rugby spelen. Want rugby is geen damestoernooitje met een shuttle: het is een harde contactsport waarin fysieke kracht en explosiviteit het verschil maken.

Niet voor niets besloot de internationale rugbybond in 2020 al dat transvrouwen uitgesloten moesten worden van vrouwenteams. De reden? Het krachtsverschil en het blessurerisico zijn te groot.

Fysioloog Ross Tucker zei het helder: “Vrouwen hebben het recht op eerlijk en veilig sporten. Rugby met transvrouwen maakt het onveiliger, omdat zij een deel of veel van hun mannelijke voordeel meenemen.”

Studies laten zien dat testosteronverlaging het verschil nauwelijks compenseert. Waar mannen gemiddeld 30 procent sterker zijn, haal je met hormonen misschien 10 procent weg. Het verschil blijft dus gigantisch.

Neem het geval van Elena King, die haar kruisband én binnenband afscheurde na een botsing met een transvrouwe rugbyer. Haar conclusie was glashelder: de blessure was te wijten aan de mannelijke kracht van haar tegenstander.

En precies dat is de kern: dit gaat niet over gevoelens, dit gaat over lichamen. Over fysieke verschillen die niet weg te poetsen zijn met woke beleid of inclusieve slogans.

Het besluit van Rugby Nederland staat niet op zichzelf. Het sluit naadloos aan bij een bredere politieke agenda waarin de veiligheid en eerlijkheid van vrouwen ondergeschikt worden gemaakt aan woke-inclusiviteit.

De bond noemt het “vooruitstrevend” en stelt dat coaches en hormoonwaarden zullen bepalen of iemand mee kan doen. Maar dat is schijnveiligheid. Een coach die ja zegt, verandert niets aan de feiten: een transvrouw brengt meer massa, kracht en snelheid het veld op.

Ondertussen waarschuwen experts, en legt zelfs de Amerikaanse president Donald Trump (die transvrouwen uit vrouwensport verbood) uit dat dit beleid onhoudbaar en gevaarlijk is.

Rugby Nederland offert de belangen van meisjes en vrouwen op aan een klein groepje transactivisten. Het resultaat: oneerlijke competitie, groter blessurerisico, en een nieuwe klap in het gezicht van sportende vrouwen die jarenlang voor hun plek hebben gevochten.

Dit besluit is een schande. Het is niet progressief, het is regressief: terug naar een situatie waarin vrouwen tweederangs zijn in hun eigen sport.