Massale islamitische processie in Melbourne – Westen importeert sektarische religieuze strijd

Australië maakt zo voor het eerst op deze schaal kennis met de Ashura-herdenking – een gebeurtenis waarbij sjiitische moslims rouwen om de dood van Hussein in de slag bij Karbala in 680 na Christus. Maar wie denkt dat dit slechts een onschuldige religieuze herdenking is, heeft de geopolitieke realiteit niet begrepen.

De Ashura-herdenking is in landen als Iran, Irak, Pakistan en Libanon een explosieve religieuze aangelegenheid. Het gaat om meer dan rouw: het is een krachtmeting van religieuze identiteit, sektarisch fanatisme en vaak ook politiek verzet. In het Midden-Oosten leidt het jaarlijks tot bloedige rellen, haatpreken en – in sommige gevallen – zelfkastijding met messen en kettingen.

En nu dus… in het hart van Melbourne. Vredig? Misschien. Maar ook onheilspellend. Want deze massale optocht is niet zomaar een gebedsmoment. Het is een georganiseerde, grootschalige manifestatie van een islamitische identiteit die niet van plan is op te gaan in de westerse cultuur – maar die zichzelf juist tentoonstelt als alternatief.

Dat is het meest zorgwekkende aspect. Terwijl 50.000 mannen door een Australische stad trekken, scanderen ze in koor: “We are awaiting orders.” Dat is géén religieuze tekst uit de Koran. Dat is een boodschap. Een signaal. Een groepsstatement dat verder reikt dan geloof alleen.

Wie geeft die orders? Een imam? Een sjiitische geestelijke? Een politiek leider? De Iraanse ayatollahs?

Of moeten we het – zoals zo vaak – niet letterlijk nemen, maar als symboliek? Prima. Maar ook symboliek draagt kracht. En intimidatie. Want één ding is duidelijk: deze mensen zenden een boodschap uit naar de buitenwereld. En die boodschap is géén handreiking van integratie.

Australië, ooit bastion van streng migratiebeleid, is de afgelopen jaren steeds verder afgegleden in het bekende westerse patroon: grenzen open, kritiek taboe, en elke uiting van cultuurkritiek weggezet als racisme. En dus zie je het gebeuren: een import van conflicten, rituelen en religies die totaal niet passen bij een seculiere, vrije samenleving.

Wat in Irak of Iran normaal is, wordt nu “deel van de multiculturele samenleving”. En het wordt omarmd. Maar wat als deze religieuze massa straks meer wil? Wat als ze scholen, wetten en beleid willen aanpassen aan hun religieuze overtuigingen? Dan is het te laat. Want wie 50.000 man in beweging krijgt, kan macht mobiliseren.

Wie denkt dat dit fenomeen zich beperkt tot Australië, vergist zich zwaar. In steden als Den Haag, Amsterdam, Brussel en Berlijn zijn inmiddels ook Ashura-optochten gesignaleerd. Vandaag nog kleinschalig. Maar geef het tien jaar. De demografie verandert. De culturele assertiviteit groeit. En de politieke lafheid houdt stand.

De vraag is niet of deze massa’s meer invloed gaan eisen. De vraag is: wanneer.

Wie niet bereid is zijn eigen cultuur te verdedigen, wordt uiteindelijk overlopen door die van een ander. Wat we in Melbourne zien, is geen incident. Het is een voorteken.

Een voorbode van een samenleving die zichzelf aan het verliezen is.