Fopproces gaat verder: Klagers... klagen

Het is me het dagje wel. De ene na de andere huilebalk komt aan het woord in de rechtszaal. Zakdoekje nodig?

Het begon allemaal met Mohammed Rabbae, oud-lijsttrekker van GroenLinks. Deze held voor radicaal links Nederland hield een "onsamenhangend, vaag en betogend verhaal", dat 'ie had moeten bewaren voor de Tweede Kamer - of eigenlijk, dat 'ie had moeten geven aan GroenLinks-leider Jolande Sap. Zij had dat verhaal ongetwijfeld met minder gehakkel en gestotter kunnen oplezen. Bram Moszkowicz, Geert Wilders én de rechters hadden bij tijd en wijle grote moeite hun lachen in te houden.

Daarna kwam een Marokkaanse aan het woord die, volgens haar tenminste, een tijdje geleden aangereden werd door een fietser die iets riep in de trend van "Wilders heeft gelijk: jullie moeten eruit!" Of dat verhaal klopt of is verzonnen is mij volstrekt onduidelijk. Zelfs als we haar op haar bruine ogen geloven vraag ik me af hoe Wilders verantwoordelijk gehouden kan worden voor een fietsongeluk waar hij niet eens in de verste verte bij betrokken was.

In ieder geval sprongen de tranen haar regelmatig in de ogen. Ja, ze was buitengewoon emotioneel over al die onvriendelijke uitspraken van de heer Wilders.

Heel vervelend allemaal, maar ik voel mij ook weleens gekwetst. Anders dan mevrouw klaag ik de kwetser echter vervolgens niet aan. Dat komt doordat ik zijn (of haar) recht op de vrijheid van meningsuiting respecteert, zoals we dat in Nederland normaal gesproken doen. Misschien dat deze dame daar het één en ander van kan leren.

Al met al is het een buitengewoon merkwaardige dag. De huilers, ik bedoel natuurlijk klágers (pardon, kleine verspreking), staan bijzonder zwak, in ieder geval als we naar de wet kijken. Ze lijken zelf totaal niet geïnteresseerd te zijn in de vraag of Wilders in strijd met de wet gehandeld heeft, wat toch een voorwaarde moet zijn voor een veroordeling zou je denken, maar alleen in het verspreiden van hun multiculturele propaganda.

Overigens ging de advocaat van de zogenaamde 'benadeelde partijen' af als een gieter. Ze probeerde een lang, nutteloos betoog op te hangen, maar daar wilde de rechter niets van weten. Vervolgens begon ze te stotteren en te hakkelen en slaagde ze er slechts met de grootst mogelijke moeite in om de kern van haar verhaal te schetsen. Ik kreeg bijna - bijna - medelijden met d'r. (zou ze het geadopteerde zusje zijn van Job Cohen?)