Het smerige geheim van de Britse windmolenwaanzin

Amper bekomen van de knettergekke praktijk, dat uitbaters van Britse windparken miljoenen betaald krijgen om vooral geen windstroom te leveren, dient zich de volgende groene deceptie aan. In het artikel met de titel The dirty secret of Britain's power madness doet de schrijver James Delingpole een boekje open over een allesbehalve duurzame praktijk in windmolenland:

In het geniep, tot nu onbekend gehouden voor het grote publiek, installeren buitenlandse bedrijven dus duizenden vervuilende dieselgeneratoren als achterwacht voor de zo duurzame en schone windmolens. Geen - oh gruwel - (bio)gascentrales als iets minder duurzame achterwacht voor de onbetrouwbare windmolens, maar ouderwets fossiele stinkdiesels.

Dat windmolens allesbehalve groen zijn weet de goed geïnformeerde burger al langer. Over die vuile kant van 'schone' energie kunnen de Chinezen alles vertellen met hun bubbelende kilometers brede radio-actief gifmeer in Baotou, waar de zeldzame grondstoffen voor onze schone windmolens vandaan komen. Dat kunnen ook de wegkijkende milieuclubs u vertellen als ze niet druk bezig zijn met het verdoezelen van de schade voor zeezoogdieren als gevolg van de aanleg van offshore windparken, de schade van neergehakselde vogels en vleermuizen door windmolens en de kaalslag rondom natuurgebieden door windparken. Neen, het sprookje van schone energie door windmolens is weer eens duurzaam doorgeprikt.

De windhandel krijgt ondertussen betaald voor stilstaande windparken, terwijl de burger de dure rekening gepresenteerd krijgt. Kost stroom van onshore wind het dubbele van conventionele energie en offshore stroom het drievoudige, dit is niets vergeleken met de woekerprijzen voor deze dieselstroom:

U leest het goed, het twaalfvoudige wordt betaald voor vieze dieselstroom als de windmolens geen zin hebben.

De goedgelovige burger is weer de dupe:

In de strijd tegen klimaatverandering is alles geoorloofd. Zelfs de stiekeme inzet van vieze diesels.