Israël een schurkenstaat?

Vriendschap met de staat Israël is mij met de paplepel ingegoten. Mijn moeder komt uit een socialistisch nest waar Golda Meir, de kibboetsen en de Arbeiderspartij (zeg maar het oude, “gezellige” Israël) heilig waren, terwijl voor de rechts-liberale familie van mijn vader de Israëli’s een welkome bondgenoot in de Koude Oorlog tegen de Russen waren. U ziet, mijn pro-Israëlische stamboom is onomstreden. Daarnaast vind ik net als ieder weldenkend mens dat de Joden recht hebben op hun staat in het Midden-Oosten en niemand ze dat kan ontzeggen. Ik ben zelfs naar de viering van 40 jaar CIDI geweest.

Dit gezegd, ben ik allang niet meer zo’n fan van Israël als mijn ouders dat waren (en zelfs zij zijn dat niet meer). De Joodse staat doet met de bezettings- en nederzettingenpolitiek zijn uiterste best de hearts and minds te verliezen van iedereen die hem ooit een warm hart toedroeg. En nee, ik ga niet in discussie over de vraag wie is begonnen in 2006, 1973, 1967, 1956, 1948 of 1929. Ook is het irrelevant welk volk welk stuk land in welk oude sprookjesboek beloofd kreeg van welke woestijngod (en niet-Joodse lezers die de Westelijke Jordaanoever Judea en Samaria noemen, kunnen ongezien de t . krijgen).

In de jaren dat ik met mijn rugzak door Latijns-Amerika trok, leerde ik tientallen, misschien wel honderden Israëli’s kennen. De regio is een van de weinige waar Joden onbedreigd kunnen reizen en jaarlijks maken tienduizenden jonge Israëli’s hiervan gebruik, vooral nadat zij hun diensttijd hebben volbracht. Ik heb er hechte vriendschappen aan over gehouden, maar ik schrok toen al van de enorme haat die de Joodse backpackers bijna unaniem leken te voelen tegenover de Palestijnen. Ik had tot die tijd nooit zulke openlijke racisten ontmoet (en eerlijk gezegd sindsdien ook niet).

Natuurlijk, als er een volk bestaat dat er keer op keer in slaagt zijn recht op zelfbeschikking door het toilet te spoelen, zijn het wel de Palestijnen met hun rabiate Jodenhaat, hun antidemocratische totaalcorruptie en hun voorliefde voor de islamistische doodscultus. Maar dit artikel gaat over de ziel van Israël en niet over het zwarte gat dat gaapt waar die van de Arabieren zou moeten zitten. Ik ben in ieder geval niet een van die Israël-fans die gemotiveerd worden door moslimhaat, laten we het de PVV-variant noemen. Daarvoor ken ik teveel Joden die gruwen van deze zuiver opportunistische liefde. Want dat Wilders en co geen echte vrienden van het Jodendom zijn blijkt wel uit het feit dat zij zonder blikken of blozen in het Europees Parlement een verbond sluiten met de antisemieten van het Front National.

De ene groep – laten we haar voor het gemak “rechts” noemen – ontleent haar moraliteit, haar bestaansrecht aan de misdaden van de nazi’s in het verleden en die van Hamas hic et nunc. Zij beschouwt de Joodse status van slachtoffer als rechtvaardiging voor haar krachtige veiligheidsoptreden; inclusief de talloze excessen, die simpelweg worden ontkend of gladgestreken met de status van Israel als “enige democratie in de regio” of de mythe van het “meest morele leger ter wereld”. Bovendien: might makes right.

Illouz gaat zelfs zover de tweespalt te vergelijken met de Verenigde Staten voor de Amerikaanse burgeroorlog. Waar in Nederland de rapen al gaar zijn wanneer de bezetting van de Westelijke Jordaanoever wordt vergeleken met de Zuid-Afrikaanse Apartheid, gaat Illouz een stap verder en ziet zij overeenkomsten tussen de Palestijnse kwestie en de slavernij. Gelukkig is Illouz Joods, dus niemand zal haar van antisemitisme beschuldigen en datzelfde geldt voor het groeiende aantal Joodse intellectuelen in met name de VS die zich tegen de bezettingspolitiek en voor sancties tegen Israëlische bedrijven keren: de Britse hoogleraren Hilary en Jacqueline Rose, filmmaker Larry Gross of de filosofen Judith Butler en Noam Chomsky.

De keuze is uiteraard aan Israël en de Israëli’s zelf. Als zij coûte que coûte blijven vasthouden aan hun catastrofale bezettingspolitiek en vooral aan het criminele nederzettingenbeleid, als zij geloven in veiligheid zonder vrede en de reactionaire religieuze partijen een onevenredig deel van de macht toestaan, is dat uiteraard hun keuze. Israël is inderdaad een democratie en niemand kan de Joden in hun eigen staat de wet voorschrijven. Maar kiest het land deze op termijn heilloze weg, kan het niet langer deel blijven uitmaken van de gemeenschap van beschaafde landen. Dan glijdt het langzaam maar zeker af naar de status van de zoveelste schurkenstaat in het Midden-Oosten. Weliswaar met meer vrijheid, welvaart en Nobelprijzen, maar uiteindelijk steeds minder lijkend op zijn Westerse vrienden en steeds meer op zijn Arabische buren. Om het einde van George Orwells Animal Farm te citeren:

Joden en moslims zullen mij deze voor hen vervelende, misschien zelfs beledigende metafoor vergeven. Vrienden moeten elkaar op zijn tijd de waarheid kunnen vertellen, hoe ongemakkelijk deze ook is.