Tien belangrijke verschillen - Palestijnen en Israëli’s

1. Palestijnse terroristen willen zo veel mogelijk burgers doden, liefst kinderen, hoewel dat een oorlogsmisdaad is. Israëli’s vechten tegen volwassen strijders, mensen die zelf kiezen voor geweld. Dat is legitieme zelfverdediging. Palestijnen starten het geweld, Israëli’s reageren daarop.

2. De Palestijnse leiders – zowel van Fatah als Hamas – stellen terroristen tot voorbeeld van de Palestijnse maatschappij. Terroristen krijgen royale uitkeringen, onder andere betaald met Nederlands belastinggeld, en worden als helden bewierookt in de Palestijnse media. Als er Israëlische slachtoffers vallen, wordt er feest gevierd in de Palestijnse straten en verklaren de moeders van de daders hoe trots ze zijn. Zoals recent bij de dood van de drie gekidnapte en vermoorde scholieren weer gebeurde. Een Palestijnse moeder verklaarde trots over haar zoon: "Ik weet niet of hij het gedaan heeft. Maar als dat zo is, ben ik trots op hem." Het is de merkwaardige cultuur in het Midden-Oosten, waar moord op mensen van een ander geloof of geloofsrichting wordt bejubeld. Israël daarentegen betreurt gedode burgers, van beide kanten, en heeft een rechtssysteem dat wandaden van beide kanten bestraft. Zo ook nu met de moord op een Palestijnse jongen.

3. Israëli’s doen er alles aan om de eigen burgers geen slachtoffer te laten worden van geweld, door het bouwen van hekken, schuilkelders en anti-raket systemen. De Palestijnen echter zetten hun burgers welbewust in als zogenaamd ‘menselijk schild’. Terroristen verschuilen zich tussen burgers, bijvoorbeeld bij het afvuren van raketten. Dit is een oorlogsmisdaad, die de Palestijnen heel bewust plegen. In de woorden van een parlementariër van Hamas Fathi Hammad: “Wij gebruiken vrouwen en kinderen als menselijk schild. De zionisten weten niet dat het Palestijnse volk methoden van dood en het opzoeken van de dood hebben ontwikkeld. De dood is ons middel. Daarom gebruiken wij ouderen, vrouwen en kinderen als menselijk schild. Zij doen het fantastisch. ” Doordat Israëli’s steeds betere methoden ontwikkelen om desondanks alleen strijders te raken, is het aantal gedode burgers gedaald tot minder dan 10% van het aantal gedode terroristen. Nog steeds is elke burgerdode vreselijk, maar dit is een veel beter percentage dan de Arabieren zelf halen, zelfs volgens Al-Jazeera. Het is ook beter dan de geallieerden in Afghanistan, zoals de Britse commandant Kemp ruiterlijk toegaf. In een voordracht aan de VN in 2009 zei hij: "Het Israëlische leger deed meer om de rechten van burgers in de gevechtszones te beschermen dan elk ander leger in de oorlogsgeschiedenis."

4. De Palestijnse leiders dragen idealen uit als sterven in de strijd als martelaar, afbreken, dood. In de woorden van dezelfde Palestijnse parlementariër van Hamas: "Wij houden van de dood, zoals de Zionisten van leven houden." De Israëlische maatschappij is gericht op leven en iets opbouwen.

5. Vandaar dat de circa 900.000 Joodse vluchtelingen die als gevolg van de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 moesten vluchten, werden geïntegreerd in de Israëlische samenleving. De circa 600.000 Arabische vluchtelingen en al hun nakomelingen worden nog altijd opgesloten gehouden in kampen, zelfs op de Westbank en in Gaza. Het in stand houden van het conflict wordt belangrijker gevonden dan het welzijn van de eigen mensen.

6. Dit blijkt ook uit het verloop van het vredesproces. Dat is gebaseerd op de internationale formule ‘land voor vrede’. Israël is haar verplichtingen nagekomen. Het heeft daadwerkelijk land overgedragen aan de Palestijnen, zodat nu 98% van de Palestijnen zelfbestuur heeft. De Palestijnen zijn hun verplichtingen niet nagekomen, zoals het erkennen van het bestaansrecht van Israël, het stoppen met terreur en het ontmantelen van de terreurorganisaties, alleen partijen mee laten doen aan verkiezingen als ze Israël erkennen, en de vredeswens stimuleren bij de eigen bevolking.

7. De Palestijnen hebben elk internationaal compromis geweigerd om het conflict definitief te beëindigen door een tweestatenoplossing. De Israëli's hebben ze allemaal geaccepteerd: die van de Volkerenbond in 1937, van de Verenigde Naties in 1947, en die van de Verenigde Staten in 2000/2001 en 2014. Altijd weigerden de Palestijnse leiders een eigen staat omdat de tegenprestatie was, dat men dan akkoord moest gaan met een Joodse staat.

8. Dit blijkt ook uit de houding tegen mensen die vrede nastreven. Israëli´s die vrede willen, worden als normaal beschouwd en kunnen zich op alle mogelijke manieren uiten. Palestijnen die zich voor vrede uitspreken, worden negatief bejegend en lopen zelfs het risico om als `collaborateur´ geëxecuteerd te worden. Op de racistische Kach partij stemde ooit slechts 1% van de Israëli’s – voordat die verboden werd. Ruim de helft van de Palestijnen stemt op Hamas, een racistische organisatie met de boodschap dat de wereld beter wordt als alle Joden zijn uitgeroeid.  

9. Arabieren kunnen ongestoord tussen Israëli’s wonen, zonder te hoeven vrezen voor geweld. De 20% Arabische inwoners van Israël hebben alle burgerrechten. Joden echter worden etnisch gezuiverd uit ‘Arabisch’ gebied (zoals in 1948) of het leven zo gevaarlijk gemaakt dat ze gedwongen worden te vertrekken (terugtrekking uit Gaza in 2006).

10. Zowel Joodse als christelijke en islamitische Israëli’s wonen in een democratische rechtsstaat, waardoor zij beschikken over een vrije pers, vrijheid van meningsuiting, onafhankelijke rechtsspraak, dezelfde rechten voor minderheden en bescherming tegen eerwraak. Het rechtssysteem van de Palestijnen zucht onder corruptie en machtsmisbruik en is gebaseerd op de sharia, waarin homo’s, vrouwen en andersgelovigen geen gelijke rechten hebben en op het afvallen van het moslimgeloof de doodstraf staat.

Israel wordt door de linkse pers in Nederland vaak weggezet als boosdoener in het Midden-Oosten.

Merkwaardig, voor wie zich bovenstaande feiten realiseert.