80-jarige held redt man met clusterhoofdpijn

Fantastisch, zo kan het dus ook. Het Vlaamse HLN bericht vandaag dat een 80-jarige man, die verder anoniem wil blijven, de betaling van een experimentele operatie op zich neemt voor een wildvreemde. Patiënt Peter Ketelslegers klaagt al lange tijd over clusterhoofdpijn; de pijn wordt regelmatig zo erg dat hij aan euthanasie denkt, niet omdat hij geen vreugde meer aan het leven kan ontlenen, maar omdat hij niet meer kan omgaan met de pijn.

De 80-jarige, en anonieme, held laat weten dat hij in zijn leven prostaatkanker heeft gehad, nierkanker en - oh ja - ook nog eens tuberculose. Hij heeft alles echter overleefd en is op dit moment dolgelukkig met zijn vrouw.

Iedere keer dat dit soort dingen gebeuren - dat mensen aan dit soort vreselijke dingen lijden - gaan er stemmen op die zeggen dat 'we' de patiënten moeten helpen. Let wel, met 'we' en 'helpen' bedoelen ze dan door de overheid erbij te betrekken die de belastingbetaler vervolgens dwingt om de operatie op zich te nemen. Natuurlijk is het mooi dat iemand geholpen wordt, maar het is niet juist dat daar dwang aan vooraf gaat.

In dit geval gebeurt dat dus niet. Nee, de 80-jarige man doet dit helemaal vrijwillig. Hij vindt dat hij Ketelslegers moet helpen en dus doet hij dat, zonder dat iemand druk op hem hoeft te zetten.

In Nederland (en ook in België, trouwens) hebben we geen behoefte aan mensen die roepen dat de overheid van alles moet oplossen. De staat doet genoeg - meer dan genoeg zelfs. Nee, we moeten juist precies het tegenovergestelde doen: de staat moet zich met minder bemoeien en individuele burgers moeten juist meer initiatieven ontplooien om mensen die het minder goed hebben een handje te helpen. Ironisch genoeg is dat afhankelijk van belastingverlagingen; je kunt immers niets doen als je bijna geen geld hebt.