Abbott en Rutte: een wereld van verschil in Oekraïne

Compleet onverwacht waren de hoofden van Tony Abbott, minister-president van Australië sinds 2013 en Mark Rutte, minister-president van Nederland sinds 2010 ineens op televisies over de hele wereld te zien. Gezien het feit dat de landen die door twee heren gediend worden verreweg het zwaarst waren getroffen, waren Abbott en Rutte plotsklaps de nationale crisismanagers van hun naties.

Aangezien Rutte lid is van de centrum-rechtse en liberale VVD, en Abbott lid is van de eveneens centrum-rechtse en liberale Liberal Party zou je dan ook verwachten dat de heren veel samen optrekken. In woord is dat ook zo: de twee ijverden voor een gezamenlijke Veiligheidsraad-resolutie en Rutte's minister van buitenlandse zaken zei ook over z'n Australische ambtenoot: "We're in this together."

Maar wanneer je kijkt naar concrete acties van het tweetal, zie je de lijnen echter mijlenver uit elkaar lopen. Abbott kiest een harde lijn, terwijl Rutte liever voorzichtig opereert. Voorbeelden daarvan zijn talrijk.

Zo weigert Mark Rutte ook vandaag nog te spreken van een 'aanslag'. Laat staan dat de premier van Nederland iemand ergens de schuld van geeft. De VVD'er houdt zich bovendien erg op de vlakte wie er nu precies wat te vrezen heeft van Nederland. Wanneer hem dan wordt gevraagd naar sancties en boycots verwijst hij door naar de Europese Unie en is hij vaag over de doelen Nederland nu precies voor strijdt.

Ook nu het leeuwendeel van de slachtoffers eindelijk uit Oekraïne weg is, durft Rutte nog geen duidelijke duid te stellen. Nog steeds is het neerhalen van de MH17 geen aanslag. En als Nederland meer mensen naar het rampgebied moet sturen, dan moet extra zorg worden gedragen voor de gevoelens van de seperatisten. De Nederlandse marechausseeleden mogen dus vooral niet provocatief overkomen. De marechaussee - een legeronderdeel, welteverstaan - moet de uniformen dus thuislaten en geweren zijn al helemaal uit den boze.

Pfff.

Neem dan Australië. Op dag één was Tony Abbott al helder over de toedracht van de ramp: er zijn ruimvoldoende feiten voorhanden om te kunnen claimen dat de pro-Russische seperatisten achter de aanslag zaten, en met alle dank aan de wapenleveranciers in Moskou. De Russiche ambassadeur werd ontboden in Canberra. Australië ijvert er daarnaast voor dat Poetin de toegang zal worden ontzegd tot de G20. Als dat lukt, is dat een grote economische én PR-zeperd voor het Kremlin.

Maar het blijft niet alleen bij boze woorden jegens Poetin en zijn ambassadeurs. Terwijl een slordig lang weekend later een Australisch toestel de lichamen overbracht naar Nederland, vond Abbott het tijd voor fase twee. Australië wil net als Nederland de precieze toedracht van de ramp nader onderzoeken en stuurt gewapende troepen naar het gebied. Hoezo, in burgerkleding? Gewoon in uniform, en verder niet zo raar doen.

Een harde lijn, weinig ruimte voor compromissen, en gewoon direct doen wat in het belang van Australië is. Het tekent Tony Abbott. En de man heeft gelijk, want internationale politiek is immers niet voor bange mensen. Laten we hopen dat door de intense samenwerking tussen Abbott en Rutte bij de MH17-crisis laatstgenoemde iets opgestoken heeft van de eerste. De Russische beer ga je immers niet temmen met een boos telefoongesprekje en 40 ongewapende veredelde wijkagenten in hun alledaagse kloffie.