Enige tijd terug was er sprake van een Belgisch wetsvoorstel dat islamofobie strafbaar zou maken. Kijk en huiver naar deze drie van de in totaal acht criteria die als islamofoob en dus strafbaar zouden gelden:
- Considers Islam to be inferior to the West, to be barbaric, irrational, primitive and sexist;
- Considers Islam to be violent, threatening and supportive of terrorism, actively engaged in a ‘clash of civilizations';
- Considers Islam to be a political ideology, used for political and military purposes to establish its hegemony;
Het doet zeer Orwelliaans aan.
Een veel gehoord argument ter steun van deze wet was dat antisemitisme immers ook strafbaar is. Dit argument doet aannemen dat islamofobie en antisemitisme eenzelfde en dus even verwerpelijk fenomeen zijn. Deze vergelijking gaat echter op vrijwel alle manieren mank.
Islamofobie is een omstreden term. Fobie impliceert immers een irrationele en buitenproportionele angst voor iets. Nu is het natuurlijk maar zeer de vraag of angst voor zaken die zich in naam van de islam voltrekken, als fobisch bestempeld moet worden. Wanneer men de islamitische en daar aan grenzende wereld, de opmars van de Soennitische islamisten en Iran beschouwt, ben ik geneigd deze angst juist als legitiem te classificeren. Erg fraai is het immers allemaal niet.
Daarbij is islamofobie een strijdkreet. Islamofoob is een etiket dat iemand krijgt van islamisten en fellowtravelers, als hij of zij kritiek uit op de islam, ook al is deze kritiek gerechtvaardigd. Een politiek correct milieu is erg gevoelig voor het etiket islamofoob. Het is een etiket dat iemand als persoon alsook zijn argumenten delegitimeert. Maar het etiket wordt als nog iets ergers beschouwd: een islamofoob is een racist. Een racist die een ongefundeerde haat koestert jegens moslims.
Islamcritici hebben echter bijna nooit kritiek op moslims omdat het moslims zijn. Zij hebben deze kritiek omdat bepaalde moslims een vorm van islam belijden die niet verenigbaar is met de moderniteit. Het is dus de ideologie en religie die zij veroordelen, maar een individu zou niet langer bekritiseerd worden als deze zijn ideologie oprecht los zou laten.
Islamofobie is dus ten eerste geen legitieme term, ten tweede een strijdterm van islamisten en ten derde een middel om islam kritiek als racisme te doen voorkomen.
Hier tekent zich het verschil af met antisemitisme. Waar islamkritiek het bekritiseren van een ideologie betreft en niet het veroordelen van een bevolkingsgroep, is antisemitisme bij uitstek een raciale kwestie. Antisemitische speeches en films gaan altijd over de inherente verdorvenheid van het Joodse volk, niet over de verdorvenheid van Mozes of de Joodse religie. Dit is overigens kenmerkend voor antisemitisme van alle tijden. In het Spanje van na de reconquista waren er bijvoorbeeld bloedzuiverheidsregisters, waarin bijgehouden werd of families ongeacht hun bekering tot het Christendom, toch nog Joods bloed hadden. Het is altijd een raciale kwestie geweest.
Dan is er nog het argument van islamisten dat Holocaust ontkenning immers ook strafbaar is. Ik ben tegen een de strafbaarstelling van Holocaust ontkenning, omdat ik tegen een verbod op feitelijke onwaarheden ben. Wel vind ik dat erkend moet worden dat Holocaust ontkenning een zeer antisemitische bijsmaak heeft, omdat het vaak wordt gebruikt om de Joden neer te zetten als leugenaars die de Holocaust verzonnen om zaken naar hun eigen hand te kunnen zetten.
Daarbij wordt Holocaust ontkenning vaak gebruikt in de delegitimering van de staat Israel, maar ook dat zou niet strafbaar moeten zijn.
Islamofobie en antisemitisme zijn dus volstrekt verschillende fenomenen. Daarbij gebruikt Turkije de strafbaarheid van Holocaust ontkenning als argument, terwijl in eigen land genocide érkenning strafbaar is.
Maar de essentie van alles wat delen van de islamitische wereld niet begrijpen waar het draait om vrijheid van meningsuiting, klinkt door in dit citaat van Erdogan, toen hij sprak tegen journalisten in Sarajevo:
‘Freedom of thought and belief ends where the freedom of thought and belief of others start. You can say anything about your thoughts and beliefs, but you will have to stop when you are at the border of others freedoms.’
Ons credo is dat vrijheid eindigt waar de vrijheid van anderen begint. Erdgans credo is dat vrijheid eindigt waar de opvattingen van anderen beginnen. Dit credo heeft dus helemaal niets met vrijheid van meningsuiting te maken.
De oproep tot het strafbaar stellen van islamofobie is niets dan een ordinaire, filosofisch niet sluitende en lachwekkend doorzichtige oproep tot het vrijspel geven van de politieke islam. Een oproep waar geen enkel beschaafd land ooit ook maar een millimeter aan toe mag geven.
