De CU dacht: we doen eens lekker gek. De overheid is nog niet groot genoeg. Ontwikkelingshulp kan best naar 1% van het BNP.
Gisteren twitterde het CU-Kamerlid Joël Voordewind, sympathieke man en vaak goede ideeën, het volgende: ‘Breng ontwikkelingshulp weer terug naar de internationaal afgesproken norm van 0,7%. Kwestie van goed fatsoen.’ Dat klinkt heel lief en aardig en het is vast ook mooi scoren bij een bepaalde groep kiezers.
Voordewind deed er in het debat met minister Ploumen van Ontwikkelingssamenwerking nog een forse schep bovenop. Onder het motto, doe nog gekker, stelde de CU’er voor om 1% van het Bruto Nationaal Product (BNP) uit te geven aan ontwikkelingssamenwerking.
Dat heeft ChristenUnie-Kamerlid Voordewind woensdagmiddag betoogd tijdens het debat over de begroting van minister Ploumen (Ontwikkelingssamenwerking).Aan de jarenlange bezuinigingen op hulp aan arme landen moet volgens hem nu echt een einde komen. Die 1 procent van het nationaal inkomen is zijns inziens hard nodig om de veiligheid in fragiele staten te verbeteren, de gevolgen van natuurrampen in te dammen en blijvend te werken aan goede handelsverhoudingen.
Kerntaak
Nu schreef ik vorige week al een artikel over ontwikkelingssamenwerking. Ik stelde daarin dat ontwikkelingssamenwerking helemaal geen kerntaak van de overheid is. Wij, als burger, kunnen prima zelf bepalen of en hoeveel geld wij aan ‘de armen’ geven, welke goede doelen wij in staat achten om het onderste uit de kan te halen wat betreft ons geld en hoe dat geld van ons moet worden ingezet. Ik zit er helemaal niet op te wachten dat Europees ontwikkelingsgeld (Nederland stort per jaar 500 miljoen euro op de rekening van Brussel) wordt ingezet om abortussen te sponsoren. Dat is een hele rechtse visie op de overheid (klein) en op de verantwoordelijkheid van de burger (groot). Joël Voordewind en de CU mogen het daar uiteraard mee oneens zijn.
Er is echter meer te zeggen over ontwikkelingshulp. Argumenten die toch ook voorstanders van een grote overheid moeten aanspreken. In mijn artikel van vorige week haalde ik het boek van meneer Deaton al aan. Deze schrijver geeft een heel scala aan argumenten tegen ontwikkelingshulp in de huidige vorm in zijn boek. Ik vind een heel goed argument van meneer Deaton het ondermijnen van het sociale contract:
Overheden hebben een contract met de burgers. Die betalen belasting en in ruil daarvoor levert de overheid diensten als gezondheidszorg, wegen, defensie, politie, noem maar op. Maar als het geld van buitenaf komt, wordt dat contract ondermijnd. Welk effect dat heeft verschilt van land tot land. De grootste problemen doen zich voor in de landen die worden geregeerd door één persoon met weinig checks and balances. Dan kunnen zich heel slechte dingen voordoen. Ik denk dat op lange termijn deze enorme geldstromen ervoor zorgen dat overheden weinig aandacht hebben voor hun eigen burgers, want dat hóeven ze niet.
Zuinig
Over dat contract gesproken. Zo’n contract heeft de overheid, de Nederlandse welteverstaan, ook gesloten met u en mij. Ik betaal graag belasting voor bepaalde diensten. Ik moet er niet aan denken dat iedereen de straatverlichting voor zijn huis zelf moet regelen. Dan zet de ene persoon er een verblindende bouwlamp neer en de volgende een waxinelichtje. Dat schiet niet op. Maar ik vraag wel van de overheid om zuinig met mijn centen om te gaan. Ontwikkelingssamenwerking gaat gepaard met verspilling, corruptie en schandalen. Niet mijn droombeeld van hoe de overheid met mijn geld omgaat.
Ik durf zelfs de stelling aan dat wij als burgers veel beter zelf aan ontwikkelingshulp en ontwikkelingssamenwerking kunnen doen dan de overheid. Kleine projecten, microkrediet, geen waanzinnig hoge salarissen voor directeuren, weinig tot geen steun aan overheden, financiering van onderzoek, overdragen van kennis, enz. Ga maar door.
Meneer Voordewind vindt het verhogen van onze steun fatsoenlijk. Nu is fatsoen heel subjectief. Maar het moge duidelijk zijn dat het in mijn ogen onfatsoenlijk is. Onfatsoenlijk richting u al belastingbetaler en uiteindelijk schiet de wereld er ook weinig mee op. Dat is al treurig genoeg!
U kunt mij volgen op Twitter onder de naam @MeijerHerman. Kijkt u ook eens op mijn site.
