Klimaatactivisten zijn een lachertje: symboolpolitiek zonder oplossingen
In dit artikel van het NRC staat mooi beschreven hoe zo'n beetje de gehele klimaatpolitiek en de activisten eigenlijk bar weinig voor elkaar krijgen. Hoe komt dat toch?
Symboolpolitiek
Of het nou over London, New York of Parijs gaat, klimaatpolitiek krijgt niet echt een voet aan de grond. in Amsterdam riep men de klimaatcrisis uit maar ook daar gaat men niet over tot actie. PvdD-raadslid Maarten van Heuven ziet dat helemaal niet als symboolpolitiek, en zegt:
Of het nou over London, New York of Parijs gaat, klimaatpolitiek krijgt niet echt een voet aan de grond. in Amsterdam riep men de klimaatcrisis uit maar ook daar gaat men niet over tot actie. PvdD-raadslid Maarten van Heuven ziet dat helemaal niet als symboolpolitiek, en zegt:
"Het is geen leeg symbool om de klimaatcrisis uit te roepen, ook al ontbreken juridische consequenties. Vergelijk het met het ophangen van een regenboogvlag of de tekst van artikel 1 van de Nederlandse grondwet bij het Utrechtse stadskantoor. Ook dat zijn krachtige symbolen, zonder dat er direct maatregelen op volgen. De overheid laat hiermee zien dat ze de zorgen van burgers over klimaatverandering serieus neemt.”
Gewoon symboolpolitiek dus. En dat terwijl de doembeelden zich via de media steeds meer opdringen: klimaatvluchtelingen, maatschappelijke ontwrichting, honger, conflict en uitsterving. Klimaatactivisten bepleiten dan ook verregaande maatregelen, maar ja, welke precies en waarom doet men nog niet zoveel?
Psychologie van de klimaatactivist
Ted Nordhaus, directeur van het Amerikaanse Breakthrough Institute, meent dat een gebrek aan oplossingen deels voortkomt uit de psychologie van de klimaatactivist. Hij is ervan overtuigd dat de klimaatactivist lijkt op de milieuactivist van de jaren '60 en '70. Vooral lokaal gericht, anti-kapitalistisch en tegen consumentisme en toenemende industrialisering. En juist díe activist eist grootschalige maatregelen!
Ted Nordhaus, directeur van het Amerikaanse Breakthrough Institute, meent dat een gebrek aan oplossingen deels voortkomt uit de psychologie van de klimaatactivist. Hij is ervan overtuigd dat de klimaatactivist lijkt op de milieuactivist van de jaren '60 en '70. Vooral lokaal gericht, anti-kapitalistisch en tegen consumentisme en toenemende industrialisering. En juist díe activist eist grootschalige maatregelen!
Door deze paradox, waar kapitalisme en industrie de wereld moeten gaan zien te vergroenen, krijgt de klimaatactivist kortsluiting en komt niet verder dan:
"Het [technocratische oplossingen] benadrukt dat kapitalisme en technologie het probleem vormen en niet de oplossing voor onze hachelijke situatie, maar ontdaan van de slogans en de retoriek eisen de meeste milieuactivisten […] in principe een kapitalisme met CO2-regulering en heel veel windmolens."
En dat terwijl kapitalisme, industrie en overheid, vooral bezig zijn met symboolpolitiek om van het gezeur af te zijn. Al creëert de overheid kennelijk liever nieuw gezeur bij de burger, door symboolpolitiek als de warmtepomp en de elektrische auto, dan bij de industrie. De oplossing hoeft in ieder geval niet vanuit klimaatactivisten verwacht te worden.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten