30 kilometerzones rukken op: heropvoeding automobilist in volle gang

De grote steden zijn al overstag. Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Amersfoort verlagen massaal de snelheid. Haarlem volgt. Kleine gemeenten, zoals Koggenland, Berkhout en Meierijstad, sluiten zich aan. Overal verschijnen drempels, bloembakken, ‘punaises’, en visueel bedrog in de vorm van wegversmallingen. Alles om de automobilist in het gareel te krijgen. Want een bordje “30” is niet genoeg – de burger moet gedrild worden tot volgzaam verkeersobject.

Wat hier plaatsvindt is geen verkeersveiligheidsmaatregel, maar ideologische gedragssturing. De overheid probeert niet alleen ongelukken te voorkomen, maar vooral gedrag te veranderen. Wie zich te snel beweegt, is verdacht. Wie de auto gebruikt, moet worden afgeremd – letterlijk en figuurlijk. “Heropvoeden”, noemt men dat.

Het is geen toeval dat verkeerspsychologen de nieuwe norm ondersteunen. De burger is geen verantwoordelijke deelnemer aan het verkeer meer, maar een testobject in een laboratorium van gedragswetenschappers en ambtenaren.

De cijfers klinken indrukwekkend: “15% minder aanrijdingen”, “1,5 decibel minder geluid”, “meer comfort voor fietsers.” Maar dat is maar één kant van het verhaal. Want ondertussen worden honderden miljoenen euro’s uitgegeven aan drempels, straatvernieuwing, meetapparatuur en campagnes, terwijl ziekenhuizen en brandweer moeite hebben hun werk te doen door trage aanrijroutes. En de automobilist? Die mag wéér dokken voor beleid dat hem is opgelegd zonder inspraak.

Wethouders gebruiken uitspraken als: “De burger wil veiligheid.” Wat ze bedoelen is: wij beslissen wat veiligheid is, en jij zwijgt. En wie zich wél verzet, wordt weggezet als ‘hufter’, ‘autopester’ of ‘asociaal’.

De weerstand groeit. In Assen protesteerden burgers massaal tegen plots ingevoerde 30-zones. In Nijmegen werd de maatregel teruggedraaid na publieke ophef. Uit een landelijke peiling blijkt dat minder dan de helft van de Nederlanders achter de maatregel staat – en onder automobilisten is dat nóg minder.

Maar in plaats van luisteren, kiezen overheden voor gefaseerde invoering, verdekte experimenten en stille verplichtingen. Alles om maar geen discussie te hoeven voeren. En ondertussen worden miljoenen euro’s uitgegeven aan snelheidsmetingen, straatinrichting en flitspalen.

Wethouders noemen het “geleidelijke invoering”, “logische stappen”, “veiligheid voorop”. Maar in werkelijkheid is het een olievlek van betutteling, gestuurd vanuit Den Haag, Brussel en de woke stedenlobby. Want veiligheid is hier niet het doel – het is het excuus.

Een excuus om controle te vergroten, mobiliteit te beperken en de auto stap voor stap de stad uit te drukken. Niet omdat het verkeer zo gevaarlijk is, maar omdat het past in het grotere plan: minder auto, minder vrijheid, minder zelfstandigheid.