Aantal abortussen in Nederland blijft schrikbarend hoog - meer dan 39.000 zwangerschappen afgebroken

Dat betekent dat elke dag in ons land meer dan 100 kinderen het leven verliezen in de baarmoeder. Een cijfer dat allang niet meer te verbergen valt achter statistiek, jargon of politieke correctheid.

Het aantal abortussen steeg tussen 2021 en 2023 met ruim een kwart. En ook al is die stijging nu gestopt, de schade is enorm. Nederland lijkt zijn morele kompas volledig kwijt te zijn.

De IGJ meldt dat de meeste abortussen plaatsvinden bij vrouwen tussen de 20 en 35 jaar. Ook zijn er 65 meisjes onder de 15 geweest die hun zwangerschap hebben beëindigd - een daling ten opzichte van het jaar ervoor, maar nog steeds schokkend.

Dat betekent: tientallen minderjarige meisjes per jaar die geconfronteerd worden met een ingreep die levenslang sporen achterlaat.

Dat is dieptriest, maar het gaat dan wel om 65 gevallen. Van de meer dan 39.000. In verreweg de meeste gevallen gaat het dus om abortussen door vrouwen op een leeftijd dat ze een gezin zouden stichten... Vaak al met een partner, een baan, etc.

Toch weigert de inspectie of het ministerie van Volksgezondheid die cijfers te duiden. Letterlijk zegt de IGJ dat de data “zich niet lenen voor het leggen van verbanden tussen de cijfers.” Met andere woorden: geen uitleg, geen context, geen verantwoordelijkheid.

Experts leggen een verband tussen de stijging van abortussen en afgenomen anticonceptiegebruik. Maar die verklaring is te makkelijk. Want wat zegt dat eigenlijk over een samenleving waarin preventie, verantwoordelijkheid en respect voor leven zó zijn afgezwakt dat bijna veertigduizend zwangerschappen worden beëindigd?

Het is geen kwestie van “pech” of “incidenten”. Dit zijn structurele keuzes - in beleid, in voorlichting, in mentaliteit. Nederland presenteert zich graag als een modern, verantwoordelijk land. Maar de werkelijkheid is hard: we leven in een land dat zijn meest kwetsbare leven niet meer beschermt.

Het is alsof abortus door veel vrouwen beschouwd wordt als anticonceptie.

En ondertussen applaudisseert de politiek voor zichzelf. Abortus is “goed geregeld”, “laagdrempelig” en “toegankelijk”. Dat is precies het probleem.

De abortuscijfers zijn niet zomaar statistiek. Achter elke ingreep schuilt een verhaal van een arme baby die gedood wordt nog voor zijn of haar leven écht begint. Maar wat opvalt, is hoe stil het debat is geworden.

Politici spreken liever over klimaat en stikstof dan over de 39.438 ongeboren kinderen die er vorig jaar niet mochten zijn. De media brengen het als administratief nieuws, alsof het gaat over verkeersstatistieken.

Het maatschappelijk debat over abortus is doodgeslagen door de politieke correctheid: wie vragen stelt over morele grenzen, wordt weggezet als “ouderwets” of “vrouwonvriendelijk”. Maar de echte onverschilligheid is die van een samenleving die niet meer wil weten wat deze cijfers betekenen.

De overheid draagt ondertussen vrolijk bij aan de normalisering van abortus. Jaarlijks gaat er miljoenen euro’s aan subsidie naar klinieken en campagnes die de procedure presenteren als een “recht” - zonder morele lading, zonder alternatief.

In plaats van te investeren in begeleiding, opvoeding en ondersteuning van jonge moeders, kiest Den Haag voor de weg van de minste weerstand: faciliteren in plaats van voorkomen.

Het resultaat is voorspelbaar. Elk jaar dezelfde cijfers. Elk jaar hetzelfde zwijgen.

De cijfers over abortus in Nederland hadden een nationale discussie moeten ontketenen. In plaats daarvan zijn ze een voetnoot geworden.

Dat is misschien wel het meest schokkende van alles: het gebrek aan verontwaardiging. Want zodra een land niet meer schrikt van tienduizenden afgebroken levens per jaar, heeft het iets fundamenteels verloren - zijn besef van goed en kwaad.

Het aantal abortussen “blijft gelijk”, zegt de IGJ. Maar wat gelijk blijft, is de morele leegte waarin die cijfers worden geaccepteerd.