Mona Keijzer relativeert eigen stemmenaantal: “Ik ben geen Verdonk” - en dat blijkt maar al te duidelijk

“Ik zit anders in elkaar,” zei ze, verwijzend naar de VVD-opstand in 2006, toen Verdonk meer stemmen haalde dan Mark Rutte en het partijleiderschap claimde. Keijzer wilde dat beeld duidelijk vermijden.

Maar de vergelijking is niet alleen onterecht qua ambitie - ze is ook onnodig qua betekenis. Want waar Rita Verdonk ooit een politieke aardverschuiving veroorzaakte, blijft Mona Keijzer achter met een partij die van zeven naar vier zetels kelderde.

En dat terwijl ze, als nummer twee, één van de gezichten van de BBB-campagne was.

Keijzer speelde in de campagne een hoofdrol. Ze was overal te zien: in interviews, talkshows. Caroline van der Plas zette haar bewust naar voren als premierskandidaat in 2023 en deed dat nu weer, met de boodschap: als wij winnen, wordt Mona Keijzer minister-president.

Maar dat gebeurde niet. Sterker nog: de BBB verloor fors. Van zeven naar vier zetels - een halvering. De partij werd ingehaald door D66, CDA, JA21 en zelfs het vernieuwde FVD onder Lidewij de Vos.

Als Keijzer werkelijk het stemmenkanon was dat sommige commentatoren nu suggereren, dan had dat in de zetelverdeling zichtbaar moeten zijn. Dat is niet het geval. Haar persoonlijke resultaat is knap, maar politiek gezien bitterzoet, zoals ze zelf terecht zei.

Een eerlijke, nuchtere constatering - maar ook een pijnlijke.

De harde waarheid is dat de BBB haar momentum kwijt is. Wat begon als een volksbeweging, is in 2025 verworden tot een partij zonder duidelijk profiel. Boeren zijn overgestapt naar andere partijen omdat BBB in het kabinet simpelweg te veel water bij de stikstofwijn heeft gedaan.

Caroline van der Plas bleef sympathiek, maar politiek tandeloos. Mona Keijzer bracht bestuurlijke ervaring, maar geen vuur. De combinatie leverde geen groei op, alleen verwarring.

De partij balanceerde tussen boerenbelang en bestuurlijke degelijkheid, en eindigde daardoor met niets van beide. In een politiek landschap waar D66 en PVV strijden om de macht, is er simpelweg geen ruimte meer voor een partij die geen sterke ideologische basis heeft voor haar denkbeelden en wil 'verbreden' van plattelandspartij naar 'algemene iets-rechts-van-het-centrum-club.'

Niemand betwijfelt Keijzers loyaliteit. Ze heeft de BBB geholpen met structuur, met beleid, met professionalisering. Maar charisma is iets anders dan organisatie.

Ze mist het vermogen om een emotie te vangen, een thema te claimen, een publiek te mobiliseren. Dat was precies waarom Caroline van der Plas ooit succesvol was - ze was écht. En waarom Mona Keijzer dat effect niet heeft: ze spreekt de taal van de bestuurstafel, niet van het boerenland.

Daarmee is ze het tegenovergestelde van Verdonk, die juist uit het niets een volksbeweging wist aan te wakkeren.

Ondanks de nederlaag lijkt Mona Keijzer voorlopig gewoon aan te blijven als vicepremier in het demissionaire kabinet. Ze benadrukt dat ze geen leiderschapsaspiraties heeft.

Dat is begrijpelijk - maar het zegt ook iets over haar politieke positie. Ze is te netjes om te rebelleren, te loyaal om te vernieuwen, en te beperkt in haar bereik om de partij te redden van irrelevantie.

De BBB is een partij die ooit groot werd dankzij de woede van de burger. Maar woede laat zich niet managen met bestuursstijl.

Mona Keijzer heeft gelijk: ze is geen Rita Verdonk. Niet qua ambitie, maar vooral niet qua impact. Waar Verdonk in haar eentje een zetel of tien (of meer) binnensleepte voor de VVD, kon Keijzer er maar anderhalf/twee pakken. Ja, ze kreeg relatief veel voorkeurstemmen - maar alleen omdat BBB zélf in elkaar stortte. In absolute cijfers vallen haar voorkeursstemmen in het niet bij die van Verdonk bijna twintig jaar geleden.