Partij voor de Dieren stort in: interne ruzie kost twee van drie Senaatszetels

De partij verliest twee van haar drie zetels in de Eerste Kamer. Senator Niko Koffeman, mede-oprichter van de partij, stapte vorige maand al op. Nu kiest ook senator Peter Nicolaï ervoor om de deur achter zich dicht te trekken - en zijn zetel mee te nemen door bij Koffeman te gaan zitten. Daarmee blijft alleen fractievoorzitter Ingrid Visseren-Hamakers over.

De aanleiding? Een diepe interne strijd over de koers van partijleider Esther Ouwehand. Onder haar leiding steunt de partij opeens extra investeringen in Defensie en neemt ze uitgesproken standpunten in over internationale kwesties, zoals het conflict in Gaza.

Dat is voor veel oude leden onverteerbaar. Zij zien hoe de partij, ooit opgericht om dieren en natuur te beschermen, nu bezig is met geopolitiek, klimaatmoraal en links-activistische symboliek.

Koffeman en Nicolaï vinden dat Ouwehand de partij “te ver van haar oorsprong afdrijft”. En daar hebben ze niet helemaal ongelijk in. De Partij voor de Dieren begon ooit als een principiële partij die een concreet thema op de agenda zette. Nu gedraagt ze zich als een kopie van GroenLinks: druk met internationale agenda’s, woke-terminologie en politieke poses.

Wie de partij tegenwoordig hoort spreken, hoort nauwelijks nog iets over dierenwelzijn. Het gaat over klimaatdoelen, genderbeleid en “solidariteit met Gaza”. Daarmee is de PvdD haar identiteit aan het verliezen - en dat blijkt nu ook in de Senaat.

De reactie van het partijbestuur was voorspelbaar. In plaats van zelfreflectie besloot de Partij voor de Dieren Peter Nicolaï te royeren. Kritiek wordt niet getolereerd - wie twijfelt aan de nieuwe koers, ligt eruit.

Het lijkt een patroon te worden: in korte tijd zijn er meerdere interne conflicten geweest binnen de partij. Lokale afdelingen zijn uiteengevallen, medewerkers vertrokken met ruzie, en verschillende oud-leden hebben publiekelijk verklaard dat de partij “onherkenbaar” is geworden.

De oprichting van ‘Vrede voor Dieren’, een afsplitsing van oud-leden waaronder Ewald Engelen en oud-voorzitter Ruud van der Velden, is het definitieve bewijs dat het fundament van de Partij voor de Dieren aan het afbrokkelen is.

Wat we nu zien bij de PvdD is exemplarisch voor wat er in de hele linkse hoek van de politiek gebeurt. Partijen die ooit draaiden om concrete idealen - bescherming van dieren, arbeidersbelangen, milieubehoud - zijn overgenomen door activisten die alles ondergeschikt maken aan het grotere, ideologische project van links Woke-globalisme.

De PvdD is niet meer de partij van dieren, maar van activistische politiek, internationale statements en deugpronken. Wie binnen de partij nog gewoon wil praten over Nederlandse landbouw, huisdieren, of slachthuizen, wordt weggezet als ouderwets of “niet inclusief genoeg”.

En dus trekken steeds meer oudgedienden hun conclusies. Het verlies van twee derde van de Senaatsfractie is niet zomaar een incident, het is een symptoom van een bredere crisis.

De nieuwe partij Vrede voor Dieren probeert terug te keren naar de kern: echte aandacht voor dierenwelzijn, zonder politieke bijbedoelingen. Het zegt alles dat mensen als Koffeman en Engelen liever opnieuw beginnen dan nog langer onder Ouwehand te blijven... zelfs als dit totaal mislukt bij de Tweede Kamerverkiezingen van 29 oktober.

Wat zich in de Eerste Kamer afspeelt, is de politieke vertaling van wat kiezers al langer voelen: de Partij voor de Dieren is niet meer te vertrouwen. De partij staat namelijk niet meer voor dierenrechten, maar slechts voor radicaal-linkse ideeën.

De Partij voor de Dieren is haar ziel kwijtgeraakt. Twee van de drie senatoren zijn weg, en het is nog maar de vraag hoelang de rest blijft. Wat ooit begon als een idealistisch geluid, eindigt in een klassiek links machtsdrama - vol hypocrisie, censuur en interne chaos.