Stel je voor: je werkt 24 uur per week in een cruciaal beroep, met liefde voor kinderen, verantwoordelijk, nooit klagend. Je betaalt braaf je rekeningen, vraagt niets van anderen. En toch word je door het systeem keihard aan de kant geschoven.
Dat is het verhaal van Maaike Ploeg (39) uit Baarn in
het ED – pedagogisch medewerker in de kinderopvang, dierenvriend, harde werker. En nu: dakloos. Geen huis, geen rust, geen plek voor haar hondje Molly.
Ze zwerft van logeerbed naar zolderkamer, met een koffer in haar hand en tranen in haar ogen. “Ik ben op,” zegt ze zacht. “Ik werk, ik betaal alles, maar ik heb geen thuis.”
Van werkend burger naar onzichtbare zwerver
Aan de keukentafel van een vriendin probeert Maaike haar emoties te verbergen. “Ik schaam me. Ik wil niet zielig zijn,” zegt ze, terwijl ze haar kop koffie vasthoudt.
Tot voor kort woonde ze in een verwaarloosd huurhuis aan de Laanstraat. Schimmel, muizen, tocht. Toen de eigenaar ging renoveren, moest ze eruit.
Sindsdien leeft ze op de bonnefooi. Soms bij kennissen, soms bij wildvreemden.
“Mijn hond mag vaak niet mee,” vertelt ze. “Dan slaap ik op een logeerbed, of op een matras op zolder. Ik wil niet eindigen in een tent in het bos, zoals die vorige bewoner, maar ik ben bang dat het die kant op gaat.”
Het begon met een relatiebreuk. Ze had samen gewoond, meegehuurd, netjes ingeschreven gestaan. Maar toen haar naam niet op het huurcontract bleek te staan, had ze opeens geen enkel recht.
Haar inschrijving als woningzoekende? Verloren door een fusie van woningcorporaties. Tien jaar wachttijd – poef, weg.
“Koopwoning is onhaalbaar, particuliere huur onbetaalbaar,” zegt ze.
Een urgentieverklaring kreeg ze niet. “Je krijgt pas urgentie als je psychisch helemaal instort,” zegt ze. “Dat ik probeer sterk te blijven, wordt me aangerekend.”
De harde realiteit van de Nederlandse huizencrisis
Maaike’s verhaal staat niet op zichzelf. Het is het gezicht van een systeem dat faalt.
Overal in Nederland hoor je dezelfde verhalen: gewone mensen die werken, belasting betalen en tóch geen huis meer kunnen vinden.
En terwijl zij moeten wachten, krijgen anderen wél direct een woning.
Asielzoekers, statushouders, “urgente gevallen” – allemaal voorrang.
De overheid noemt het “menselijk beleid”, maar voor mensen als Maaike is het vooral onrechtvaardig beleid.
“Moet ik eerst onder een brug slapen voordat ik hulp krijg?” vraagt ze wanhopig.
De oorzaken: bureaucratie, stikstof en open grenzen
De oorzaak van dit drama is niet alleen
woningnood, maar beleid dat de prioriteiten volledig heeft omgedraaid.
- Tienduizenden woningen worden jaarlijks gereserveerd voor asielzoekers.
- Bouwprojecten stagneren door stikstofregels, netcongestie en eindeloze vergunningprocedures.
- Woningcorporaties lopen vast in bureaucratie.
- En wie wél wil bouwen, wordt gestraft door de overheid.
Intussen worden gewone Nederlanders gestraft voor hun zelfstandigheid.
Wie werkt, spaart of niet wil klagen, valt tussen wal en schip.
Wie volledig instort, krijgt een urgentieverklaring.
Dat is niet sociaal – dat is pervers.
Nederland op de rand
Van Groningen tot Limburg, overal hoor je deze verhalen.
Jonge starters, gescheiden ouders, ouderen met een klein pensioen: allemaal op wachtlijsten van 10, 15 jaar.
En terwijl het kabinet de deur wijd openhoudt voor nieuwe instroom,
moet de eigen bevolking in tenten, caravans en logeerkamers overleven.
Nederland is vol.
Vol met regels, vol met bureaucratie, vol met mensen die vergeten zijn door hun eigen overheid.
Tijd voor verandering
Maaike’s verhaal is geen uitzondering — het is een waarschuwingssignaal.
Als we nu niet handelen, slapen straks duizenden Nederlanders in de bossen, terwijl gemeenten miljoenen pompen in opvang voor nieuwkomers.
Het is tijd om het roer om te gooien.
Tijd voor een
asielstop, echte woningbouw, minder regels en prioriteit voor eigen inwoners.
Geen geitenwollensokkenbeleid meer, geen linkse luchtkastelen.
Gewone Nederlanders verdienen een thuis.
Geen excuses, maar daden. Stem voor verandering. Stem voor Nederland op 29 oktober!
🟥 Ben jij het ook zat dat wij onze publieke ruimte laten aanpassen aan radicale symboliek uit culturen die niets met vrijheid of gelijkheid hebben? Vind jij dat Nederland weer zijn gezicht moet laten zien - letterlijk? Steun DDS dan nú. 👉 Ga naar https://dds.backme.org of doneer direct via: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.