Kansenparels in Schiedam terroriseren de straat – en de overheid kijkt toe

Maar laten we het beestje eens bij de naam noemen. Wat hier gebeurt is geen baldadigheid. Geen kattenkwaad. Geen “zoektocht naar identiteit”. Nee, dit is bewuste, georganiseerde straatterreur door kansenparels die lak hebben aan school, politie, ouders en samenleving.

Burgemeester Bergmann spreekt over “haat, nijd en strijd” tussen groepen uit Schiedam en Rotterdam-West. Jongeren zouden op zoek zijn naar “status” en voelen zich “gangsterachtig”. Maar waarom dan toch die eeuwige kramp in de politieke taal? Dit zijn geen pubers die zich vervelen. Dit zijn mesdragende straatcriminelen, veelal met een migratieachtergrond, die zich in groepjes organiseren en zich onttrekken aan elk gezag.

Een 15-jarig meisje met een groot mes. Een 13-jarige jongen met kogels. Een zelfgemaakt vuurwapen. Twaalf overvallen in drie maanden. Dit zijn niet “meelopers” of “slachtoffers van de samenleving”. Dit zijn jongeren die heel goed weten wat ze doen – en er gewoon mee wegkomen.

De gemeente heeft een deel van Schiedam bestempeld tot veiligheidsrisicogebied. Dat betekent dat jongeren preventief gefouilleerd mogen worden. En wat blijkt? De politie vindt nauwelijks nog wapens.

We weten allemaal waarom: deze jongeren zijn niet dom. Ze verplaatsen zich razendsnel, delen informatie online, en weten exact wanneer ze wél en niet gecontroleerd kunnen worden. En de burgemeester? Die overlegt nog even met instanties of hij ermee doorgaat. Ondertussen mogen Schiedammers zelf hopen dat hun winkel niet wordt overvallen of hun kind niet wordt belaagd.

De harde kern van deze groepen – volgens Bergmann “een handjevol jongens” – neemt geen instructies aan van ouders, school of jeugdzorg. En toch blijven instanties praten. Gesprekken voeren. Gebiedsverbodjes uitdelen. Alsof dát indruk maakt op jongeren die lachen om wetten, agenten bedreigen en hele wijken in een wurggreep houden.

Het resultaat? Een overheid die haar macht verliest, en een burger die steeds meer aan zijn lot wordt overgelaten.

Het probleem in Schiedam is niet uniek. Dit speelt in talloze steden. Overal waar probleemjongeren jarenlang met fluwelen handschoentjes zijn benaderd, ontstaat dezelfde dynamiek: geweld, wapenbezit, drugshandel, intimidatie, en een totaal gebrek aan respect.

Zolang de politiek weigert harde maatregelen te nemen – zoals lik-op-stuk, langdurige detentie, heropvoedingstrajecten én, waar mogelijk, uitzetting van criminele vreemdelingen – blijft de situatie verslechteren.

Deze kansenparels krijgen alle ruimte, alle excuses, alle bescherming. De enige die zich moet aanpassen is de Nederlander zelf.

Wat in Schiedam gebeurt, is geen uit de hand gelopen jeugdruzie. Het is het resultaat van beleid. Van decennia aan softheid, wegkijken en politiek correct denken.

Maar de tijd van nuance is voorbij. Als de politiek ook maar een greintje verantwoordelijkheidsgevoel heeft, grijpt ze nu in. Niet met praatgroepen, maar met macht. Niet met workshops, maar met harde grenzen.

De straat moet weer van de burger worden. Niet van de bendes. En dat begint bij durven zeggen wat er écht aan de hand is.