Marcouch weigert afstand van haat-imam al-Qaradawi: moreel failliet compleet

Geert Wilders legde de vinger exact op de zere plek: Marcouch was fan van deze moslimbroeder. In 2005 vroeg hij zelfs subsidie aan om de beruchte haatprediker naar Nederland te halen. En wat doet Marcouch als hij hierop wordt aangesproken? Hij draait, hij deugt, hij wappert met regenboogvlaggen, maar hij ontkent niets. Hij zegt simpelweg: “Zeg wat je wilt, Geert.” Wat een totaal gebrek aan moreel leiderschap.

De hypocrisie is adembenemend. Terwijl Marcouch zich profileert als kampioen van “mensenrechten” door in Arnhem regenboogvlaggen te hijsen en Halsema's politieke uitje in Boedapest te bejubelen als morele moed, blijft hij angstvallig stil over zijn eigen verleden. Een verleden dat verweven is met een imam die homo’s dood wenste, vrouwen sloeg “zonder sporen na te laten” en Hitlers daden beschreef als een goddelijke correctie van de Joden.

Dit is niet zomaar een kleine misstap uit het verleden. Dit is een man die – toen hij al actief was in de politiek – probeerde om 150.000 euro los te peuteren bij de gemeente Amsterdam om deze jihad-ideoloog een podium te geven. Dat plan mislukte gelukkig, maar niet omdat Marcouch tot inkeer kwam. Nee, omdat zelfs de gemeente besefte dat de man homoseksuelen niet tolereerde.

En nu? Nu kiest Marcouch opnieuw voor het zwijgen. Geen afstand, geen excuses, geen spijt. Zijn houding is duidelijk: hij wíl deze confrontatie niet aangaan. Waarom niet? Omdat zijn verleden ongemakkelijk is? Omdat hij nog steeds sympathie heeft voor al-Qaradawi’s ideologie? De burgers van Arnhem – en van heel Nederland – verdienen op zijn minst een helder antwoord.

In plaats daarvan krijgen we regenboogvlaggen als afleidingsmanoeuvre, en loze kreten over "mensenrechten" en "solidariteit". Maar wie écht solidair is met dit soort groepen in onze samenleving – met homo’s, Joden, vrouwen – die neemt keihard afstand van iedereen die geweld tegen hen rechtvaardigt. Marcouch doet dat niet.

En dit is geen incident. Vorig jaar nog steunde Marcouch de komst van Mohamedou Ould Slahi – een voormalig jihadstrijder, getraind in Al-Qaida-kampen – als spreker op Bevrijdingsdag. Volgens Marcouch was deze man “inspirerend.” Zijn boodschap over “wat vrijheid écht betekent” zou waardevol zijn voor Arnhemmers.

Wat is dit voor wereldbeeld? Wat zegt dit over Marcouch? En waarom blijft hij in functie, terwijl hij keer op keer bewijst geen enkele affiniteit te hebben met fundamentele Nederlandse waarden?

Een burgemeester die weigert afstand te nemen van een figuur als al-Qaradawi hoort niet thuis in het publieke bestuur. Punt. Burgemeesters zijn er om de samenleving te dienen, te beschermen en te verbinden – niet om haatpredikers te faciliteren en weg te kijken bij fundamentele vragen.

De kamerleden die nu nog zwijgen, moeten hun verantwoordelijkheid nemen. De minister van Binnenlandse Zaken moet ingrijpen. En de Arnhemse gemeenteraad moet zich serieus afvragen of deze burgemeester het vertrouwen nog waard is.

Want wat Marcouch nu laat zien, is geen moreel leiderschap. Het is een politiek rookgordijn – een façade van deugd, gebouwd op stilzwijgen, lafheid en een verleden dat hij liever vergeet dan erkent. De waarheid is hard, maar duidelijk: Marcouch faalt. En dat mag Nederland weten.