Mediahysterie rond overlijden Derk Sauer: 72 is geen tiener

Niemand ontkent dat het verdrietig is als iemand overlijdt. Maar er is een grens tussen gepaste rouw en het verliezen van elk gevoel voor realiteit. Derk Sauer was niet 45, geen jonge vader, geen pas beginnende journalist. Hij was een man op leeftijd, gepensioneerd, met een lang, goed gevuld leven achter zich. Een leven waarin hij volop de ruimte kreeg voor zijn ideeën, zijn projecten en zijn reizen.

Het is tekenend voor hoe de media zichzelf steeds belangrijker vinden. Sauer was, zeker, een opvallende figuur in de Nederlandse journalistiek. Hij stond aan de wieg van de Moscow Times, haalde Playboy naar Rusland (nou, nou, dat is iets om trots op te zijn zeg), en leidde ooit de Nieuwe Revu. Succesvol werk – knap zelfs – maar niet uniek in de wereldgeschiedenis. Toch wordt hij nu opgehemeld alsof er een soort mediapaus is heengegaan.

Sterker nog, zijn overlijden wordt bijna als onrechtvaardig gepresenteerd. Alsof 72 jaar oud zijn een vorm van onderdrukking is. Alsof de natuur hem tekort heeft gedaan. Nee. Hij had een goed, lang, avontuurlijk leven – meer dan veel anderen ooit zullen krijgen.

Wie de media de afgelopen dagen volgde, kreeg de indruk dat Sauer nog in zijn kracht stond. Alsof hij net begon. Alsof hij een opkomend talent was dat net de eerste stappen in het vak zette. Maar het tegendeel is waar. De man had al decennia lang zijn stempel gedrukt, was al sinds de jaren ’80 actief en kreeg bij leven alle lof die je maar kunt wensen.

Nogmaals: het is tragisch dat hij overleed na een ongeluk. Maar dat maakt hem nog geen martelaar of levenslang onrecht aangedaan slachtoffer. 72 jaar is geen reden om met dramatische superlatieven te gooien.

Dit heeft niets te maken met rouw, en alles met een mediawereld die zichzelf koestert. De lofzangen op Sauer zijn ook verkapte lofzangen op het eigen wereldje. “Kijk wat voor groten wij voortbrachten!” “Kijk hoe bijzonder onze mensen zijn!” Het is een journalistieke zelfmassage waar de gemiddelde Nederlander zich totaal niet in herkent.

Bovendien wordt het narratief rond Sauer verbonden aan thema’s als “persvrijheid”, “strijd tegen Poetin”, “morele moed”, enzovoorts. Allemaal waarheden met nuance – maar het zijn óók politieke boodschappen. Dit gaat niet over een mens, dit gaat over het verheerlijken van een ideologie. Een ideologie die het Westen als morele wereldmacht ziet, en haar eigen mediafiguren als heiligen van die missie.

Derk Sauer is dood. Dat is triest, zeker voor zijn familie, vrienden en collega’s. Hij was een bekende journalist met een avontuurlijk leven. Maar laten we alsjeblieft ophouden met de quasi-dramatische kreten dat hij "veel te jong" gestorven zou zijn. 72 is geen kind meer. En eerlijk is eerlijk: als hij géén bekende mediafiguur was geweest, had niemand zijn leeftijd als “te jong” omschreven.

We mogen rouwen, maar we moeten ook realistisch blijven. En realisme ontbreekt in de Nederlandse mediabubbel inmiddels volledig.