Schandaal: Nidos-medewerkers frauderen met vluchtelingengeld

Wat er met dat geld had moeten gebeuren? Simpel: het was bestemd voor de zorg en begeleiding van alleenstaande minderjarige vreemdelingen – een uiterst kwetsbare groep. Maar in plaats van goede zorg, werd er met pinpassen onterecht geld opgenomen. In twee gevallen is keiharde fraude vastgesteld.

Nidos presenteert zich al jaren als een nobele stichting, met als doelstelling het begeleiden van kinderen die zonder ouders naar Nederland komen. Een prachtig ideaal, natuurlijk. Maar wat blijkt nu? Terwijl heel Nederland zich krom betaalt aan opvangkosten, energierekeningen en belastingen, wordt er bij dit soort instellingen met geld gesmeten alsof het confetti is.

In totaal werd meer dan €220.000 buitgemaakt – en dat is alleen wat nu bekend is. De praktijk leert: als er zóveel aan het licht komt, is de werkelijke schade vaak nog groter.

Volgens Keijzer zijn de betrokken medewerkers ontslagen. In één geval is het geld inmiddels teruggevorderd, in het andere wordt er gewacht op de uitkomst van een strafrechtelijk onderzoek.

Dat klinkt daadkrachtig – maar laten we eerlijk zijn: hoe kon dit überhaupt gebeuren? Wie controleert deze clubs? Wie let erop dat het gemeenschapsgeld niet verdwijnt in de zakken van fraudeurs met een idealistische façade?

Volgens de minister heeft Nidos inmiddels “adequate beheersmaatregelen” genomen. Ook is er een “speciale projectgroep” opgericht. Maar hoe vaak hebben we dat inmiddels al gehoord?

De fraude bij Nidos staat niet op zichzelf. De hele immigratie-industrie – van opvangorganisaties tot NGO’s en aanpalende clubs – blijkt keer op keer vatbaar voor wanbeheer, inefficiëntie en zelfs oplichting.

Want laten we niet vergeten: dit is géén particuliere stichting. Nidos ontvangt miljoenen euro’s belastinggeld per jaar. En wie denkt dat hier sprake is van incidentele misstapjes, vergeet dat fraude en falend toezicht binnen de asielsector inmiddels eerder regel dan uitzondering zijn.

En wie betaalt dat allemaal? U. De hardwerkende Nederlander. Dezelfde burger die de rekening krijgt gepresenteerd voor stijgende zorgkosten, een peperdure woningmarkt en een onbetaalbare energierekening.

De grote vraag die boven dit alles hangt: wie houdt toezicht op Nidos? En waarom heeft het ministerie niet eerder aan de bel getrokken? Het is pas na het overschrijden van de 100.000-eurogrens dat er verplicht gemeld moet worden.

Maar waarom pas dan? Waarom moet er eerst een ton verdwijnen voordat alarmbellen gaan rinkelen?

Minister Keijzer meldt keurig dat er “structurele oplossingen” komen, zoals het terugdringen van kasgeld. Maar zelfs dát lijkt in 2025 een giller: dat organisaties als Nidos überhaupt nog met contant geld werken, is bizar.

De fraude bij Nidos is geen incident, het is een symptoom. Een symptoom van een overheid die structureel te goed van vertrouwen is richting clubs met het juiste morele etiket.

Het wordt tijd dat ook deze organisaties eindelijk onder een écht vergrootglas komen te liggen. Niet alleen omdat ze met gemeenschapsgeld werken, maar ook omdat ze verantwoordelijkheid dragen voor kwetsbare jongeren.

Als je dan op zo’n plek werkt en tóch besluit te frauderen? Dan ben je niet alleen een crimineel. Dan ben je moreel verwerpelijk tot op het bot.

Laat de politiek er geen doekjes om winden. Fraude is fraude. En Nidos moet zich diep, héél diep schamen.