Stijging gelovigen Nederland 2025: Transgender Salina (21) stopt transitie en trouwt met man – "God schiep me zo"

Ja, anno 2025 is het in Nederland blijkbaar nieuwswaardig als iemand in God gelooft. Of als een jonge vrouw besluit dat ze gewoon vrouw is, zonder regenbooghandleiding of gendergids.

Volgens een verslag in De Telegraaf is er een lichte stijging te zien in het aantal Nederlanders dat zich gelovig noemt. Een lichte stijging, geen massale opwekking, geen Pinkstermirakel in de Ziggo Dome, gewoon een bescheiden groep mensen die liever tot God bidt dan tot Greta Thunberg.

Maar in het progressieve Nederland van vandaag is dat dus nieuws. De krant schrijft over het alsof Mozes zelf weer door de Noordzee is gelopen.

En dan het “inspirerende” persoonlijke verhaal waarmee De Telegraaf het versiert. Salina Dorenbos, 21 jaar, had een vriendin, noemde zichzelf transgender en stond op het punt te beginnen aan een geslachtsverandering. Totdat ze – hou je vast – besloot dat God haar al goed genoeg had gemaakt zoals ze is.

Transitie gestopt, vriendin gedumpt, nieuwe verloofde gevonden: Stefan, 24 jaar. Ze bidt, ze studeert, ze leeft haar leven. Klaar.

Een jongvolwassene die gewoon kiest voor het leven zoals het bedoeld is – in 2025 is dat dus krantenpaginanieuws. Want in Clownworld is terugkeren naar de werkelijkheid blijkbaar revolutionair.

Jarenlang werd ons ingeprent dat geloof achterhaald was, dat mannelijk en vrouwelijk sociale constructies zijn, en dat heteroseksualiteit een vorm van onderdrukking is. En nu, als één jongedame zegt: “Nee bedankt, ik blijf gewoon mezelf”, dan is dat opeens een trend.

De media brengen het met dezelfde sensatie als een doorbraak in de geneeskunde: “Vrouw ontdekt dat ze vrouw is.” Breaking news.

Maar dit is het punt: Salina’s verhaal is niet afwijkend – het is herstel. Het is de terugkeer naar de realiteit. Naar biologie, geloof, en een beetje gezond verstand.

In een land waar basisscholen dragqueens uitnodigen om peuters iets te leren over “genderdiversiteit”, en waar ministeries “cis-privilege” bestrijden alsof het een pandemie is, is het inderdaad nieuws als iemand kiest voor de gewone, natuurlijke weg.

Dat is de essentie van Clownworld:

Misschien is dit allemaal geen revolutie, maar gewoon een signaal van herstel. Een kleine scheur in het masker van de tijdgeest. De eerste glimlach in de tragedie van het modernisme.

Dus ja, laten we De Telegraaf een klein applausje geven – al is het maar omdat ze durfden te schrijven wat bijna niemand nog zegt: dat de clownsmaskers langzaam afvallen.

Want geloof het of niet, de realiteit wint altijd. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen – maar uiteindelijk wel.