Teddybeer vol meth: douane opent duizenden brieven – maar waar blijft de transparantie?

Wat overblijft? Een overheid die zichzelf op de borst klopt, media (zoals De Telegraaf) die het gretig doorplaatsen, en burgers die geen enkele kritische vraag horen over de échte kwestie: waarom legaliseren we deze middelen niet gewoon, in plaats van miljoenen euro’s te verspillen aan deze eindeloze repressie?

Volgens het HARP-team is het allemaal geweldig: meer dan 90 kilo harddrugs onderschept, duizenden brieven geopend, tientallen verdachten aangehouden. Maar er mist iets cruciaals in dit hele verhaal. Iets waar je niets over leest bij de usual suspects van de mainstream media.

Hoe vaak worden er brieven geopend waar helemaal géén drugs in zitten? Hoe vaak weigert een rechter-commissaris toestemming te geven om post open te breken vanwege het briefgeheim? Hoe vaak wordt iemand onterecht verdacht of lastiggevallen door deze ‘profileringsmethode’?

Die cijfers zijn er niet. Althans, ze worden niet gedeeld. Want dat zou de publieke steun voor dit soort peperdure repressie flink ondermijnen. En dus is het gemakkelijker om media als De Telegraaf als doorgeefluik te gebruiken voor wat in essentie overheidspropaganda is.

Een Boeddhabeeld van MDMA? Prima. Zolang iemand daar zelf voor kiest – en er geen schade wordt toegebracht aan anderen – wat is het probleem? Het gaat hier om synthetische drugs waarvan bekend is dat ze in gereguleerde, gecontroleerde hoeveelheden relatief relatief veilig gebruikt kunnen worden. In plaats van deze middelen uit het criminele circuit te halen door legalisering, pompen we miljoenen in een postdetectieteam dat brieven opent alsof het oorlog is.

En laten we wel wezen: die oorlog wordt niet gewonnen. De pakkans is marginaal, de vervangbaarheid van drugs groot, en de markt blijft bloeien. Waarom? Omdat de vraag niet verdwijnt, en de middelen verboden blijven. Prohibitie werkt niet – dat weten we sinds de drooglegging in Amerika.

Wat de overheid probeert te verkopen is controle. Maar dat is een façade. Criminelen blijven slimmer, sneller en flexibeler dan de bureaucratie. Als Nederland controleert, wijken ze uit naar België. Als België meedoet, gaan ze naar Frankrijk. En ondertussen: wie betaalt deze repressie? Juist. Jij.

Waarom zeggen we niet gewoon: genoeg is genoeg. Legaliseer synthetische drugs, zet er een belastingstelsel op, reguleer kwaliteit, en behandel verslaving als een zorgvraag in plaats van een misdaad. Het zal de criminele winst ondergraven, de post sorteercentra ontlasten en – niet onbelangrijk – de schending van het briefgeheim tot een minimum beperken.

Waarom stelt niemand bij De Telegraaf de vraag hoe vaak zo'n rechter-commissaris eigenlijk níet instemt met het openen van een brief? Waarom wordt er niet gevraagd hoeveel van de geopende brieven géén drugs bevatten? Waarom geen enkel cijfer over de foutmarge?

Omdat deze media liever meegaan in het overheidsnarratief. Braaf rapporterend over pakketten vol pillen, zonder ook maar één keer stil te staan bij de implicaties voor burgerrechten, proportionaliteit of beleidsalternatieven. Maar dit zijn juist de vragen die gesteld móéten worden.

Nederland staat wereldwijd bekend als productiehub voor synthetische drugs. Maar in plaats van te erkennen dat je die stroom niet kunt stoppen met postscanners en drugshonden, houden we een toneelstuk op dat miljarden kost, mensenrechten schendt en uiteindelijk niets oplost.

Legaliseer. Reguleer. Belas het. En gebruik het geld dat nu verdwijnt in het bodemloze putje van repressie om verslavingszorg, onderwijs en preventie te verbeteren.