Telegraaf stelt bizarre vraag: waarom korting voor ouderen?

Serieus, in een land waar miljoenen Nederlanders de eindjes aan elkaar moeten knopen, waar ouderen hun thermostaat niet durven aanzetten, medicijnen afwegen vanwege de kosten, en de supermarkt mijden tijdens piekuren om zich te schamen voor hun bonuskaartlijstje — vraagt De Telegraaf zich af waarom deze mensen korting krijgen. Wat is er mis bij die redactie?

De zogenaamde "undercover econoom" Jona van Loenen, die deze vraag aanzwengelt in de krant, stelt dat ouderen gemiddeld de rijkste groep in Nederland zijn. Cijfers lijken dat op het eerste gezicht te bevestigen — maar wie goed kijkt, weet beter. Het gaat om gemiddelde vermogens, opgebouwd in tijden dat huizen nog 80.000 euro kostten en pensioenen werden opgebouwd in relatief stabiele decennia. Maar dat gemiddelde verbergt een harde realiteit: een enorme groep ouderen leeft van alleen de AOW, zonder aanvullend pensioen, zonder spaargeld, met stijgende lasten en afnemende mobiliteit.

Deze mensen worden keihard geraakt door de inflatie, door stijgende energieprijzen, duurdere medicijnen, en bovenal: door een overheid die structureel te weinig voor hen doet. Voor hen zijn die paar euro korting op een kaartje voor het museum of de bioscoop niet zomaar een aardigheidje — het is soms het verschil tussen meedoen of thuiszitten.

De timing van dit soort vragen is al net zo kwalijk als de vraag zelf. We zitten midden in een koopkrachtcrisis. De huizenmarkt is totaal op slot. Jongeren komen er niet tussen, ouderen zitten klem, en de middenklasse bloedt leeg. In plaats van serieuze politieke analyse krijgen we van De Telegraaf een soort pseudo-intellectuele quizvraag over prijsdiscriminatie, alsof het over bioscoopkaartjes gaat en niet over bestaanszekerheid.

Wat opvalt: deze vraag komt niet toevallig op dit moment. Het publieke debat wordt langzaam voorbereid op het wegsnijden van solidariteit. Korting? Dat moet “efficiënter.” Zorg? Dat moet “meer marktgericht.” Pensioenleeftijd? Die “kan best omhoog.” De Telegraaf speelt hierin de rol van handig opstapje — een ogenschijnlijk onschuldige vraag die het pad effent voor de volgende bezuinigingsronde.

Media als De Telegraaf weten dondersgoed wat ze doen. Zo’n vraag is niet zomaar een losse flodder, maar onderdeel van een patroon: vraagtekens zetten bij voorzieningen, burgers tegen elkaar opzetten, en solidariteit vervangen door individualisme. Ouderen worden geframed als bevoorrechte vermogensbezitters, jongeren als arme slachtoffers, terwijl de werkelijke oorzaak van de crisis — beleid en systeemfalen — buiten beeld blijft.

Het gevolg? Mensen gaan elkaar aankijken in plaats van omhoog. En dat is precies waar de elite het wil hebben.