Weer drama in jeugdzorg: instanties lieten mishandeld pleegmeisje keihard vallen

Een kind werd kapotgemaakt in een systeem dat beweert kinderen te beschermen.

RTL Nieuws onthulde dat de moeder talloze berichten stuurde naar jeugdzorginstanties. “Hoe komt mijn dochter aan die littekens?” vroeg ze. “Waarom ziet ze er zo mager uit?” Het soort vragen dat iedere ouder in paniek stelt als ze voelt dat er iets niet klopt.

Maar waar je zou verwachten dat hulpverleners dan direct ingrijpen, gebeurde precies het tegenovergestelde. De signalen werden genegeerd, intern doorgeschoven, en vervolgens weggestopt in rapporten en protocollen.

De mensen die verantwoordelijk waren voor toezicht, faalden. Niet door onwetendheid, maar door een cultuur van bureaucratische lafheid.

De jeugdzorg in Nederland is al jaren een puinhoop. Te veel instellingen, te weinig coördinatie, en nul echte verantwoordelijkheid. Alles is “multidisciplinair” en “procesgericht” - wat in de praktijk betekent: iedereen is een beetje verantwoordelijk, dus niemand écht.

Kinderen worden dossiers, niet mensen. Ouders worden lastig. En de medewerkers die wél hun nek durven uitsteken, lopen tegen muren van regels en managers op.

Wie draagt hier eigenlijk de verantwoordelijkheid? Ministeries wijzen naar gemeenten, gemeenten naar jeugdzorgorganisaties, en die laatste weer naar individuele medewerkers. Ondertussen staat er weer een kind met littekens - letterlijk en figuurlijk. Sterker nog, het meisje is zo zwaar mishandeld dat ze vorig jaar zwaargewond werd opgenomen in het ziekenhuis. Sindsdien kan ze alleen nog functioneren met "intensieve zorg." Ongelooflijk.

De politiek houdt zich ondertussen bezig met structuren, rapporten, en overlegtafels. Alles behalve echte verantwoordelijkheid nemen. Iedere keer dat er zo’n drama plaatsvindt, belooft een minister “verbetering”. Iedere keer komt er een onderzoek. En iedere keer blijkt na een jaar: niets is veranderd.

De naam van het kind wisselt. De pijn blijft hetzelfde.

Wat dit drama in Vlaardingen vooral blootlegt, is het verlies van menselijke betrokkenheid in ons jeugdzorgsysteem. Medewerkers kijken naar protocollen, niet naar kinderen. Managers sturen op cijfers, niet op veiligheid. En de overheid? Die blijft geld pompen in een systeem dat allang bewezen heeft niet te werken.

Kinderen horen veilig te zijn. Punt. Daar heb je geen 47 beleidsnota’s of “actieplannen” voor nodig, maar mensen met hart, lef en verantwoordelijkheid.

Zolang politici blijven doen alsof jeugdzorg een spreadsheetprobleem is, zullen er kinderen blijven lijden. Zolang niemand in Den Haag durft te zeggen dat het systeem zelf het probleem is, verandert er niets.

We hebben een overheid nodig die niet alleen regels opstelt, maar ook menselijkheid afdwingt. Een overheid die durft in te grijpen - niet pas als het te laat is.