Het is het soort verhaal dat je normaal alleen in nachtmerries tegenkomt – maar dit gebeurde gewoon in een ziekenhuis in de Amerikaanse staat New Mexico. Danella Gallegos lag in een kunstmatige coma en was door artsen opgegeven. Haar familie nam afscheid. De operatie om haar organen te verwijderen was in voorbereiding. En toen – op het allerlaatste moment – knipperde ze met haar ogen.
Ze leefde. Ze was bij kennis. Ze was niet dood.
En wat deed de donorcoördinator? Die beval de artsen gewoon door te gaan.
Morfine toedienen en snijden maar. Alsof het om onderdelen ging. Alsof er geen mens meer in dat bed lag. Alleen het feit dat de artsen weigerden mee te werken, redde haar leven.
🟦 DDS krijgt geen cent van de overheid of het kartel. We leven van donaties van trouwe lezers zoals jij.
👉 Doneer via https://dds.backme.org – dan krijg je ook nog eens elke dag een exclusieve column in je inbox die we niet op DDS kunnen publiceren.
Of:
💶 Maak een bedrag over naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media. De griezelige machtspositie van donororganisaties
Het verhaal van Danella Gallegos staat niet op zichzelf. Het is niet de eerste keer dat donorcoördinatoren meer bezig lijken met het oogsten van organen dan met het beschermen van mensenlevens.
Dat klinkt hard, maar kijk naar de feiten. In dezelfde reportage wordt het geval van Misty Hawkins genoemd – een vrouw die tijdens de ‘donoroperatie’ bleek te leven. Haar hart klopte nog. Maar toen was het al te laat. Ze overleefde het niet.
Hoe kan dit? Hoe kan het dat mensen die bij bewustzijn komen nog net op tijd gered worden – of niet gered worden – omdat er haast is met het “vrijmaken van organen”?
Het antwoord is simpel en schokkend tegelijk: in het donorsysteem is de druk torenhoog.
Donatie-industrie onder druk: minder idealisme, meer haast
Wat ooit begon als een zuiver systeem van vrijwilligheid en altruïsme, is uitgegroeid tot een miljoenenindustrie vol protocollen, quota en belangen. Natuurlijk zijn er talloze eerlijke professionals werkzaam in de orgaandonatiewereld – maar de realiteit is dat er druk is.
- Druk om snel te handelen.
- Druk om organen beschikbaar te maken.
- Druk om ‘kansen niet te missen’.
En als je dan, zoals in dit geval, een jonge vrouw hebt die ‘klinisch kansloos’ is verklaard, gaat het systeem draaien.
Totdat er een arts is die zegt: “Nee.”
Totdat iemand opmerkt: “Ze knippert.”
Totdat een familie zegt: “Ze had tranen in haar ogen.”
En tot het moment waarop je als burger beseft: dit systeem is niet foutloos. En soms levensgevaarlijk.
Waarom dit ook ons raakt: Nederland heeft actief donorregistratiesysteem
Sinds Nederland het systeem heeft veranderd in een “geen bezwaar = donor”-model, is er een andere realiteit ontstaan.
Wie niet actief nee zegt, wordt automatisch ja.
Maar zeg eens eerlijk: wie vertrouwt blind op de medische wereld anno 2025?
- Na schandalen over corona
- Na politieke druk op zorgprofessionals
- Na toenemende commercialisering in de zorg
En nu dit: donorcoördinatoren die doorduwen terwijl iemand leeft.
Dat maakt dat mensen zich massaal afvragen: kan ik dit systeem nog vertrouwen? En dat is een volstrekt legitieme vraag.
Vertrouwen komt te voet, en vertrekt per helikopter
De orgaandonatiewereld had alles te winnen bij transparantie, zorgvuldigheid en menselijkheid. Maar elk incident zoals dat van Danella Gallegos breekt dat vertrouwen af.
Dat is geen ‘complottheorie’, dat is geen ‘wantrouwenzaaierij’. Dat is gewoon wat er gebeurt als systemen zonder rem functioneren. Als medische professionals onder druk staan. Als families machteloos toekijken terwijl hun geliefde wordt opgegeven – ten onrechte.
De vraag moet weer centraal staan: is de patiënt écht overleden?
En: wie bepaalt dat – en onder welke druk?
🟥 Als jij wilt dat DDS blijft bestaan – als tegenmacht tegen de linkse media en Big Tech-censuur – dan hebben we jouw steun nú nodig.
👉 Ga naar https://dds.backme.org of doneer direct via:
NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media
Help ons het tweede deel van het jaar door. Vrijheid is niet gratis.