Koning Charles opent islamitisch centrum – 'Dood van het Westen' is realiteit geworden

Wat zich hier voltrok, is niet zomaar een officieel moment of een vorm van interreligieuze dialoog. Nee, dit is onderwerping – een symbolisch knielen van het Westen voor een ideologie die niet gekomen is om te integreren, maar om te domineren.

Koning Charles is niet zomaar iemand. Hij is staatshoofd van het Verenigd Koninkrijk, formeel hoofd van de Church of England en verondersteld hoeder van de Britse traditie. Wat hij doet, heeft betekenis. En juist daarom is deze handeling zo schokkend. Hij wijdt zich niet aan het verdedigen van zijn cultuur, zijn religie of zijn geschiedenis, maar aan het promoten van een religie die op talloze plekken ter wereld vrijheid, vrouwenrechten en christenen onderdrukt.

“Death of the West update,” schreef de Amerikaanse commentator Steve Deace nuchter op X. En hij heeft gelijk.

Laat je niks wijsmaken: dit gaat niet over vrijheid van religie of over tolerantie. Dit gaat over een elite die zichzelf moreel superieur waant, en in die arrogantie bereid is haar eigen beschaving op te offeren op het altaar van diversiteit.

Oxford – ooit een baken van Westers intellect en christelijke traditie – is nu decor van islamitische expansie, met de zegen van de monarch. Dit is niet de islam die in stilte zijn geloof belijdt. Dit is de islam die fysiek en cultureel ruimte inneemt, gesteund door leiders die te laf zijn om 'nee' te zeggen.

En wie protesteert? Die wordt weggezet als racist, xenofoob of haatzaaier. Maar de echte haat komt van binnenuit: de haat jegens onze eigen cultuur, onze eigen waarden, onze eigen vrijheid.

Koning Charles is geen uitzondering. Overal in Europa zien we hetzelfde patroon: leiders die liever buigen voor de islam dan opkomen voor hun volk. Denk aan Kaag die moskeeën subsidieert, of Macron die “de islam van Frankrijk” probeert te creëren, alsof dat een haalbare middenweg is.

Maar die middenweg bestaat niet. De islam als politiek-religieuze ideologie is duidelijk in haar doel: onderwerping. Niet aanpassing, niet assimilatie, maar suprematie.

En onze elite? Die werkt eraan mee. Of uit angst. Of uit schuldgevoel. Of uit diepgewortelde zelfhaat. Hoe dan ook: het resultaat is verwoestend.

Koning Charles had een keuze. Hij had kunnen zeggen: “Nee, als hoofd van de Anglicaanse Kerk kan ik dit niet doen.” Hij had kunnen kiezen voor voorzichtigheid, voor balans, voor respect voor zijn eigen traditie. Maar hij koos – symbolisch en publiekelijk – voor de overgave.

De Westerse beschaving wordt niet vernietigd door bommen of invasies, maar van binnenuit. Door leiders die knielen waar ze moeten staan.

En wie denkt dat dit overdreven is? Kijk naar Frankrijk. Kijk naar Zweden. Kijk naar Birmingham. Kijk naar de demografische trends. En nu dus ook: kijk naar Oxford.

De dood van het Westen is geen toekomstbeeld meer. Het is gaande.