Netanyahu misbruikt Bijbel om kritiek te smoren: belofte aan Abraham is vervuld in Christus

Maar dit is een grove verdraaiing van de Schrift. Vanuit katholiek en klassiek christelijk perspectief is de belofte aan Abraham allang vervuld - niet in een moderne natiestaat, maar in Christus en Zijn Kerk.

De heilige Paulus laat er in zijn brief aan de Galaten geen twijfel over bestaan: “En als gij van Christus zijt, dan zijt gij zaad van Abraham, erfgenamen volgens de belofte” (Gal. 3,29). Met andere woorden: het ware “zaad van Abraham” is Christus zelf, en iedereen die Hem toebehoort - Jood of heiden - deelt in die belofte.

De Catechismus van de Katholieke Kerk bevestigt dit: de Kerk is het nieuwe Volk van God, gevormd uit alle volken (CCC 781–782). Het gaat dus niet om politieke steun aan een staat, maar om de relatie met Christus en Zijn Lichaam, de Kerk.

Zelfs in het Oude Testament werd het oude Joodse volk herhaaldelijk geoordeeld en gestraft wanneer het ontrouw was (zie 2 Koningen 17; Jeremia 7). Het moderne Israël kan zich dus zeker niet verheffen boven de morele wet.

Elke regering - of het nu gaat om Nederland, Amerika of Israël - wordt beoordeeld naar haar omgang met onschuldigen, armen en vreemdelingen (Catechismus 1902–1903). Netanyahu’s suggestie dat kritiek gelijkstaat aan een vloek, is een misbruik van Gods Woord om politieke immuniteit te claimen.

Volgens katholieke bijbeluitleg (zoals Scott Hahn en Vaticanum II) wees het verbond met Abraham altijd vooruit naar iets universeels: alle volken zouden gezegend worden door zijn nageslacht. Het Nieuwe Verbond in Christus vervult dit - niet een territoriale of nationale claim.

Wie de belofte reduceert tot een soort goddelijke garantie voor de moderne seculiere staat Israël, verdraait de Schrift en maakt er een nationalistisch instrument van.

De Kerk erkent Gods blijvende liefde voor het Joodse volk (CCC 839). Maar dat betekent niet dat katholieken of christenen verplicht zijn de Israëlische regering blindelings te steunen. Ware solidariteit betekent opkomen voor vrede, gerechtigheid en menselijke waardigheid voor álle inwoners van het Heilige Land - Joden, christenen én moslims.

Pausen van de laatste decennia, van Benedictus XVI tot Franciscus, hebben dit herhaaldelijk benadrukt. Solidariteit is iets anders dan politieke adoratie.

Netanyahu’s poging om christenen met de Bijbel onder druk te zetten, is doorzichtig en theologisch onhoudbaar. De belofte aan Abraham is in Christus vervuld. De Kerk is het ware Israël, waarin Jood en heiden verenigd zijn.

Geen enkele staat - ook de moderne seculiere Israël niet - staat boven morele toetsing. Wie de Schrift misbruikt om eigen machtspolitiek heilig te verklaren, maakt zich schuldig aan misleiding.