Paniek in Duitsland: luchthaven München wéér dicht door drones

Of het nu dreiging is van een kwaadwillende hobbyist, georganiseerde saboteur of een buitenlandse actor - het maakt op dit punt weinig uit. De kern is dat onze systemen zo fragiel zijn dat een paar onbemande toestelletjes een continentale economische ader kunnen dichtknijpen. Dat is wanstaltig. Punt.

We mogen best eisen stellen aan onze veiligheidsdiensten. In plaats daarvan krijgen we halfslachtige verklaringen en de overdracht van verantwoordelijkheden tussen federale politie, deelstaatpolitie en vliegveld. Als er één ding duidelijk wordt uit de blauwe enveloppen en officiële persberichten, is het dit: niemand heeft het gezag of de capaciteit om snelle, beslissende actie te nemen.

Waarom is dat zo? Omdat in de afgelopen jaren prioriteiten verkeerd zijn gesteld. Investeringen gingen naar PR, naar internationale klimaatprojecten en symbolische maatregelen. Concrete weerbaarheid - detectie, jamming, interceptie en een heldere commandostructuur rond luchthavens - bleef achter. En nu betalen reizigers, luchtvaartpersoneel en het bedrijfsleven de rekening.

Een drone is technisch gezien een consumentengoed. Voor een paar honderd euro ligt een klein toestelletje in de lucht. En tóch kan het een enorme kettingreactie veroorzaken: vluchten gecanceld, logistieke ketens ontregeld, duizenden mensen gestrande en miljoenen euro’s schade. De kwetsbaarheid is schrijnend en volledig onnodig.

Europa heeft de middelen om dit op te lossen. Techniek, geld, kennis - het is er. Wat ontbreekt is politieke wil en een handhaving die snel en daadkrachtig optreedt. Een verontrustende cocktail van bureaucratie, overdreven terughoudendheid en het idee dat ‘escalatie’ gevaarlijker is dan voor de burger niets doen. Maar wat is gevaarlijker: preventief neutraliseren van een drone of toestanden waarin luchtverkeer voor miljoenen wordt ontregeld? Het antwoord is helder.

De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij één ambtenaar of bij één ministerie. Dit is een systeemfalen: Europese landen hebben geen uniforme, snelle respons op droneincidenten, de bevoegdheden tussen civiele en militaire diensten zijn onduidelijk en veel lokale politiediensten missen de technische middelen. Daardoor valt alles stil totdat iemand besluit dat het klaar is om weer te draaien.

En ondertussen klinkt de voorspelbare mediastroom: we onderzoeken het, we nemen het serieus, wij doen onze uiterste best. Begrijp me goed: iedereen is vriendelijk en professioneel. Maar vriendelijkheid redt geen gestrande reiziger, geen vertraagde verbindingen en geen geschonden vertrouwen in de autoriteiten. Wij hebben geen symboolpolitiek nodig; wij hebben oplossingen.

Het antwoord bestaat uit drie simpele pijlers: betere detectie op grote schaal, wettelijke kaders voor snelle uitschakeling en een eenduidige commandostructuur rond luchthavens. Radar- en radio-oplossingen, automatische notificatiesystemen en getrainde teams die drones kunnen onderscheppen of neutraliseren - het bestaat allemaal. Het kost geld en het vraagt politieke lef. Maar het is technisch haalbaar binnen maanden, niet jaren.

Zolang overheden blijven redeneren in termen van ‘het zou wel eens’ en ‘we wachten op bevestiging’, krijgt degene die wil ontregelen te veel macht. Dat kan een malafide individu zijn, maar evengoed een actor met grotere bedoelingen. De exacte dader is nu minder relevant dan de noodzaak om de infrastructuur te beschermen.

Genoeg excuses. Beslissers: stop met het overdrijven van procedure en begin met resultaat. Investeer in detectie, geef duidelijke bevoegdheden om bedreigingen uit te schakelen, en zorg dat er één aanspreekpunt is dat vat heeft op de situatie. Communiceer eerlijk naar het publiek - geen warme woorden, maar cijfers en maatregelen.

Als wij als samenleving niet snel de prijs willen betalen voor deze lacunes - in geld én in veiligheid - dan moet er nu gehandeld worden. De reiziger, de economie en het vertrouwen in de staat mogen niet de volgende keer het speelbal zijn van een goedkope drone.