Polen deporteert 57 Oekraïners na nazi-vlagincident – steun voor Oekraïne brokkelt af

De vlag die werd getoond – zwart-rood, symbool van de UPA – is in Polen een symbool van genocide. Deze groep pleegde in de jaren ’40, onder leiding van de fascistische ideoloog Stepan Bandera, massamoorden op de Poolse bevolking in Wolynië. Meer dan 100.000 Poolse burgers werden afgeslacht. In Polen staat dat inmiddels als genocide te boek. In Oekraïne? Daar wordt Bandera vereerd als held.

En precies daar wringt de schoen. Want hoewel Polen miljoenen Oekraïners opving sinds het uitbreken van de oorlog met Rusland, groeit de onvrede onder de bevolking – en nu ook in de politiek.

De situatie escaleerde op 9 augustus, tijdens een optreden van de Wit-Russische rapper Max Korzh in het Nationale Stadion in Warschau. Wat begon als een muziekavond eindigde in vechtpartijen, arrestaties en beelden van Oekraïners die provocatief met Bandera-vlaggen zwaaiden.

De reactie was furieus. Niet alleen vanuit de Poolse bevolking, maar uit alle politieke partijen. Want wie zo respectloos omgaat met het collectieve Poolse oorlogsleed, hoort daar simpelweg niet thuis.

Wat dit verhaal des te schrijnender maakt, is dat je er in de gevestigde media nauwelijks iets over leest. Een paar zinnen, een bijzin hier of daar – maar het grote plaatje? Dat wordt verzwegen.

Want dat plaatje laat zien dat de grenzeloze solidariteit met Oekraïne een keerzijde heeft. Dat veel van de vluchtelingen die Polen heeft opgevangen niet dankbaar zijn, maar provoceren, eisen en zelfs nationalistische ideologieën promoten die direct ingaan tegen de Poolse geschiedenis.

Eén Oekraïner bood via sociale media zijn excuses aan. Maar dat verandert niets aan het feit dat het wapperen met fascistische vlaggen midden in Warschau simpelweg onacceptabel is.

In plaats van het probleem bij naam te noemen, koos premier Donald Tusk voor de geijkte route: "Rusland zit erachter."

“Poetin zaait verdeeldheid tussen Polen en Oekraïne,” schreef hij op X. “De anti-Poolse gebaren van Oekraïners zijn georkestreerd door buitenlandse agenten en lokale idioten.”

Geen enkel bewijs. Geen inhoudelijk antwoord op de vraag waarom Oekraïners in Polen met genocidale symbolen rondlopen. Geen reflectie op het groeiende spanningsveld tussen beide landen.

Alleen het bekende riedeltje: “Rusland is de schuldige.”

Polen heeft het lang geprobeerd. Het land heeft miljoenen Oekraïners opgevangen, grenzen geopend, infrastructuur aangepast, hulp geboden. Maar steun kent grenzen. Zeker als de wederpartij die steun beantwoordt met arrogantie, provocatie en historisch revisionisme.

Dat Oekraïense jongeren een mars wilden houden ter ere van Bandera – een man die verantwoordelijk was voor de moord op tienduizenden Polen – zegt alles over hoe diep het probleem zit. En dat de Poolse regering dat verboden heeft? Terecht.

Dit gaat niet meer over “vluchtelingenhulp” of “Europese solidariteit”. Dit gaat over nationaal besef, identiteit en zelfrespect.

En Polen? Dat zet eindelijk een streep. Tijd dat Nederland ook eens zijn grenzen duidelijk maakt – en niet alleen fysiek.

Want wie zijn eigen geschiedenis verloochent, verliest uiteindelijk ook zijn toekomst.