Rellen in Brussel: 'protest tegen racisme' loopt uit op chaos

De feiten spreken voor zich. Twaalf arrestaties, tientallen vernielingen en een stad die alweer in de greep was van de zoveelste uitbarsting van wat de politiek eufemistisch “jeugdige onrust” noemt. Dit is geen protest. Dit is crimineel gedrag, verpakt in slachtoffertaai.

De rel begon na de bekerfinale tussen Club Brugge en Anderlecht, maar wie denkt dat het hier om voetbalgeweld ging, vergist zich. Het zogenaamde protest richtte zich zogenaamd tegen het “racisme” van Brugge-supporters. Maar ondertussen kwamen de relschoppers vooral bijeen tijdens een pro-Palestina-demonstratie. Daar sloeg de vlam in de pan.

Kansenparels — met name uit de bekende wijken — begonnen branden te stichten, spullen te vernielen en slaags te raken met de politie. Dat gebeurt steeds vaker onder een ideologische dekmantel: zogenaamd tegen racisme, tegen onderdrukking, tegen politiegeweld. In werkelijkheid is het een vrijbrief voor wie geen enkel respect heeft voor orde, eigendom of samenleving.

Politici blijven maar spreken over “kansen” en “integratie.” Maar wat zien we keer op keer? 'Jongeren' met een migratieachtergrond die het straatbeeld bepalen, niet met ambitie of inzet, maar met geweld, intimidatie en haat. Geen dankbaarheid voor de opvang, het onderwijs of de kansen die ze zogenaamd krijgen. Alleen maar slachtofferschap en woede.

Wie de beelden uit Brussel bekijkt, ziet geen demonstratie. Je ziet georganiseerde vernieling. Geen enkele boodschap, geen enkel constructief signaal — alleen rook, agressie en politie die letterlijk moet vechten voor de controle over de hoofdstad van Europa.

En dan zwijgen we nog over het feit dat veel van deze jongeren zich achter een Palestijnse vlag verschuilen, maar totaal geen benul hebben van het Midden-Oosten. Het is een excuus. Een vlag voor de chaos.

Wat er in Brussel gebeurt, is het logische gevolg van jarenlange wegkijkpolitiek. Politici die bang zijn om te benoemen wat zichtbaar is. Burgemeesters die liever meebuigen dan grenzen stellen. En media die elke keer weer de term “jongeren” gebruiken, alsof het om een losgeslagen groep scouts gaat in plaats van georganiseerde relgroepen.

En geloof niet dat dit alleen in België speelt. De patronen zijn identiek aan die in Nederland: Marokkaanse probleemjongeren in Utrecht, rellen in Rotterdam, steekpartijen in Amsterdam. Overal hetzelfde recept: falend integratiebeleid, gebrek aan handhaving en een samenleving die zichzelf de mond snoert uit angst voor het r-woord.

Wat in Brussel gebeurde, is geen incident. Het is symptoompolitiek in actie: jarenlang pamperen, tolereren en wegkijken leidt tot dit. Rellen onder het mom van rechtvaardigheid, maar met de realiteit van grof geweld en verachting voor de samenleving die hen alles heeft gegeven. De vraag is niet óf het escaleert, maar wanneer het explodeert. En dan is het te laat.