Sanctie-circus gaat door: EU blijft maar schieten met losse flodders

Ja, echt. Weer sancties. Alsof de Europese Unie de afgelopen twee jaar niet al tientallen sanctiepakketten heeft uitgevaardigd. Alsof het Kremlin daar ook maar één keer van achterover is gevallen.

Wat Wadephul in z’n interview met de Duitse omroep ARD verkondigde, was zowel voorspelbaar als verbijsterend naïef:

Maar laten we even heel nuchter kijken: – Heeft het eerste sanctiepakket Poetin gestopt? Nee. – Heeft het tiende sanctiepakket de oorlog beëindigd? Nee. – Heeft het twintigste sanctiepakket Rusland gebroken? Ook niet.

Wat is dan in vredesnaam de gedachte achter een 21e pakket? Of een 30e?

Dit is geen beleid. Dit is symboolpolitiek in eindeloze herhaling. Terwijl Oekraïense steden gebombardeerd worden, denkt de EU-elite dat een Excel-bestandje met “bevroren banktegoeden” de loop van een oorlog kan keren.

En vergeet niet: deze sancties raken Europa zelf ook snoeihard. – Energieprijzen explodeerden. – Voedsel werd duurder. – Bedrijven verloren Russische afzetmarkten. – Duitse industrie krimpt. – Nederland draait op voor ‘solidariteitspakketten’.

Maar nee, de oplossing is volgens Wadephul om er nog een schepje bovenop te doen. Het échte doel van sancties – vrede, stabiliteit, veiligheid – wordt al lang niet meer gehaald. Maar toch blijft men maar hopen op een wonder.

Dit conflict is verschrikkelijk. Dat Oekraïne zwaar wordt aangevallen, is buiten kijf. Maar laten we alsjeblieft ophouden met het fantasieverhaal dat sancties Poetin op de knieën zullen krijgen. Dat is inmiddels een leugen met duizenden doden tot gevolg.

Wat er wél nodig is? – Diplomatieke druk op beide kanten om de wapens neer te leggen. – Een echte geopolitieke oplossing, niet alleen vanuit Washington, maar ook vanuit Europa zelf. – Herstel van regionale stabiliteit, in plaats van het eindeloos opvoeren van spanningen.

Maar daarvoor ontbreekt de moed in Brussel én Berlijn. Liever speelt men oorlogsretoriek en drukt men het ‘goede kamp’ nog maar eens een sanctiestempel in de hand – alsof dat op een dag tot wonderbaarlijke overgave leidt.

Het wordt tijd dat Westerse politici stoppen met deze morele grootheidswaan. Poetin laat zich niet afschrikken door het bevriezen van jachten of het blokkeren van transacties. En als we werkelijk vrede willen – in Oekraïne én in Europa – dan moet de focus verschuiven van straffen naar stabiliseren.

Wadephul zegt: “Poetin wil geen vrede.” Maar hij vergeet erbij te zeggen dat de EU voorlopig ook geen oplossing wil. Alleen maar sancties. Alleen maar escalatie. Terwijl de prijs – letterlijk én figuurlijk – door de burger wordt betaald.