Tate-broers opnieuw aangeklaagd: heksenjacht op conservatieve dissidenten bereikt Verenigd Koninkrijk

Volgens het Britse Openbaar Ministerie lopen er inmiddels 21 aanklachten tegen de Tate-broers. Verkrachting, mensenhandel, fysiek geweld – het hele repertoire wordt van stal gehaald. Het is zwaar, ernstig en verdient – vanzelfsprekend – een eerlijk proces. Maar laten we niet blind zijn: het is niet toeval dat deze rechtszaken zich als een gecoördineerde lawine opstapelen, telkens als de broers weer vrij adem dreigen te krijgen.

Ze zitten al verwikkeld in een strafzaak in Roemenië, waar ze werden beschuldigd van het vormen van een criminele organisatie en seksueel misbruik. Tegelijkertijd lopen er in de VS juridische procedures tegen hen. En nu dus ook in het Verenigd Koninkrijk. De broers wonen officieel niet meer in het VK. Toch wil men ze koste wat kost terughalen. Waarom? Omdat ze gevaarlijke misdadigers zijn? Of omdat ze een ongewenst geluid laten horen dat het dominante progressieve narratief verstoort?

Er is veel aan te merken op de levenswijze van de Tates. Hun publieke persona is gebouwd op geld, vrouwen, macht, materialisme en provocatie. Ze verkopen een ultracapitalistische, hypermasculiene droom die jongeren aantrekt en ouderen afstoot. Het is geen verheffend wereldbeeld – maar het is wel toegestaan in een vrije samenleving. Dat men dat probeert te criminaliseren door het op te rekken tot ‘structuren van mensenhandel’ is juridisch gezien twijfelachtig en politiek gezien ronduit eng.

Wat opvalt is dat hun culturele en politieke opvattingen steevast onderdeel zijn van de framing: hun ‘vrouwenhaat’, hun ‘ultraconservatisme’, hun ‘giftige mannelijkheid’. Niet hun daden worden eerst onderzocht, maar hun denkbeelden worden alvast veroordeeld – door media, door activisten, en uiteindelijk ook door justitie. Als we dat normaal gaan vinden, glijden we af naar een systeem waarin het hebben van ‘verkeerde meningen’ net zo bestraft wordt als daadwerkelijke misdaden.

Het is bijna Orwelliaans: wie buiten de lijntjes kleurt, wordt aangepakt. Niet met een open debat, maar via juridische processen, karaktermoord, mediacampagnes en censuur. En wees eerlijk: de Tate-broers zijn slechts het begin. Vandaag zijn zij het doelwit. Morgen zijn het journalisten, schrijvers, politici – iedereen die het waagt om het regime van ‘gelijkheid’, ‘diversiteit’ en ‘inclusiviteit’ in twijfel te trekken.

Deze zaak gaat dus niet alleen over twee schreeuwerige influencers met een dikke Bugatti en een vrouwenprobleem. Dit gaat over onze vrijheid om te denken, te spreken en te leven buiten het dogma van de elite. En of je de Tates nu veracht of adoreert: hun vervolging moet je zorgen baren.

De Tate-broers staan opnieuw voor de rechter. Niet alleen om wat ze gedaan hebben, maar vooral om wat ze denken, zeggen en vertegenwoordigen. En dat is de ware schande van deze tijd. In plaats van debat en weerwoord kiezen westerse overheden voor vervolging en vernietiging. En dat maakt deze zaak groter dan de Tates – het maakt het een strijd om de ziel van onze vrijheid.