Twee kinderen vermoord tientallen gewond bij aanval op katholieke kerk in Minneapolis: trans-schutter vuurde door ramen tijdens mis

Volgens politiechef Brian O’Hara werden twee kinderen, acht en tien jaar oud, ter plekke gedood. Ze stierven waar ze zaten, midden in de kerk. Nog zeventien andere aanwezigen raakten gewond.

De dader pleegde na zijn aanslag zelfmoord.

Om wie het gaat? Robin Westman. Of eigenlijk: Robert Paul Westman. Meneer was namelijk geboren als jongetje, maar vond zichzelf toch echt een vrouw. Hij was dus transgender. Op YouTube heeft hij een hele video geplaatst waarin hij uitlegde waarom hij tot zijn vreselijke misdaad kwam. Kortgezegd: de gek zat vol haat.

De burgemeester van Minneapolis, Jacob Frey (Democraat), was zichtbaar aangeslagen tijdens de persconferentie. Hij noemde het: “This kind of act of evil should never happen.”

Maar hoe vaak horen we dat niet, na dit soort gruweldaden? Telkens opnieuw dezelfde woorden, dezelfde emoties, maar geen fundamentele verandering.

Wat hier is gebeurd, is niet alleen een tragedie voor de families van de slachtoffers. Het is een frontale aanval op een gemeenschap, op kinderen, op een kerk.

De details maken het nóg gruwelijker. De schutter koos bewust voor het moment van de mis, het moment waarop de kinderen van de katholieke school aanwezig waren. Hij vuurde van buitenaf door de ramen, rechtstreeks op de kinderen in de banken.

Een aanval op kinderen, een aanval op geloofsgemeenschap, een aanval op onschuldigen. Het kan nauwelijks duivelser.

Volgens de politie was de dader zwaarbewapend en had hij de aanval voorbereid. Er waren meerdere wapens aanwezig: een geweer, een shotgun en een pistool.

De vraag die iedereen zich nu stelt: hoe is het mogelijk dat iemand die zo duidelijk een gevaar vormde, vrij rondliep? Waarom was er geen signaal bij de politie? Waarom greep niemand in voordat hij daadwerkelijk een bloedbad aanrichtte?

Ook hier zien we hetzelfde patroon als zo vaak bij dit soort aanslagen: achteraf blijkt dat er signalen waren, dat de dader bekend was, maar dat er niets is gedaan.

Deze aanval is niet zomaar een “mass shooting.” Dit is een aanval op een kerk. Op een katholieke gemeenschap. Op kinderen die de Heilige Mis aan het vieren waren.

In Amerika zien we een groeiend patroon van aanvallen op christelijke instellingen. Kerkbezoekers worden bedreigd, gelovigen worden bespot en religieuze gemeenschappen voelen zich steeds vaker doelwit.

De moordpartij in Minneapolis laat zien waar dit naartoe leidt: dodelijk geweld, expliciet gericht op gelovigen.

Het zou een vergissing zijn om dit te zien als “een incident in Amerika.” Dit soort aanvallen raken ons allemaal. Het is de ultieme consequentie van een cultuur die geloof en gemeenschap ondermijnt, en die steeds meer ruimte biedt aan haat tegen traditie, tegen religie en tegen kinderen.

Wat in Minneapolis gebeurde, kan overal gebeuren. Het is een waarschuwing dat een samenleving die haar wortels verloochent, haar veiligheid verliest.

Twee kinderen zijn dood. Zeventien anderen gewond. Een kerk is veranderd in een slagveld. Families zijn gebroken.

Het mag niet weggewoven worden als “weer een schietpartij.” Dit was een aanval op kinderen, op een geloofsgemeenschap, op de kern van beschaving zelf.

En de boodschap moet zijn: genoeg is genoeg. Bestuurders die blijven wegkijken, autoriteiten die signalen negeren, media die het geloof wegzetten als irrelevant – allemaal dragen ze verantwoordelijkheid voor het klimaat waarin dit kan gebeuren.

De moordpartij in Minneapolis is een herinnering dat vrijheid, geloof en veiligheid verdedigd moeten worden. Niet morgen, niet later, maar nú.