-Sid Lukkassen- DE VOLHEID VAN DE ISLAM TEGENOVER DE LEEGTE VAN HET WESTEN

Wat de christelijke erfenis van Europa betreft: “De jongere generaties hebben hier niet over geleerd, of alleen negatieve verhalen gehoord. En als er dan een sterke, mannelijke beschaving binnenkomt, is er niets om het tegen te houden. De EU-bureaucratie kan geen identiteit geven aan jongeren die zich bedreigd voelen. En daarom zie je zelfs dat sommige Europeanen zich bekeren tot de islam.” (25/8/2025)

“Het wetenschappelijk rationalisme, dominant sinds de Verlichting, begrijpt de mens als een klomp atomen. EU-instellingen spreken over mensenrechten en de ‘heiligheid’ van het leven, maar dergelijke concepten kunnen niet logischerwijs worden afgeleid uit wetenschappelijk rationalisme op zichzelf. De EU ontbeert een filosofisch overtuigende en spiritueel begeesterende mythe om haar juridische architectuur te legitimeren. En de huidige geopolitieke situatie maakt dit gebrek des te urgenter.” (22/7/2025)

Het is tekenend dat in beide citaten, een lege, bloedeloze beschaving zonder bindende en bezielende kracht, wordt verbonden aan de Europese Unie. De gemeenschappelijke vaststelling is dat de islam een begeesterende mythe biedt, terwijl het Westen alleen nog maar ‘spelregels’ en ‘procedures’ te bieden heeft. Laten we deze vaststelling eens verder uitdiepen.

Dezelfde discussie was de aanleiding voor mijzelf om überhaupt publicist te worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 legde Geert Wilders zijn publiek de volgende vraag voor: “Willen jullie meer, of minder Marokkanen?” Mijn debuutboek Avondland en Identiteit (2015) stelt al in de inleiding dat Wilders’ uitspraak – hoewel we de onevenredige criminaliteitscijfers onder allochtonen absoluut niet mogen negeren – een dieper, onderliggend probleem verhult: de vervaging en ontankering van Westerse waarden.

Dat boek zag het licht omdat ik persoonlijk weiger te berusten in een stervende beschaving. Tenslotte doen maar vier vragen er wezenlijk toe: “Hoe te leven en waarvoor te leven? Hoe te sterven en waarvoor te sterven?” Dit gaat dus wederom over mythes die het leven bezieling geven: die een gedeelde belevingswereld mogelijk maken en daarmee maatschappelijke samenhang.

De islam heeft een sterk verhaal – of heeft ten minste een verhaal. Het hedendaagse Westen, daarentegen, heeft alleen parasitaire mythes. De klimaathype verdwijnt zodra de subsidie op is en niemand de peperdure energie meer kan betalen; het voortdurend aandacht vragen voor slavernij en kolonialisme, ebt weg zodra die hele koloniale geschiedenis niemand meer wat zegt.

Nederland is al bijna vergeten waar Michiel de Ruyter en Jan Pieterszoons Coen voor stonden en wat de VOC en de WIC überhaupt betekenden. Woke blijft zich hullen in slachtofferschap, maar plakt slechts labeltjes zonder zelf iets neer te zetten. Voor de mensen die in de toekomst de hedendaagse woke-agitatie zullen teruglezen, zullen die statements niet eens betekenisvol te interpreteren zijn. Hierom is woke parasitair.

Ayaan Hirsi Ali spreekt haar zorg uit over infiltratie door de Moslimbroederschap, die in West-Europa reeds in diverse overheidsorganen is doorgedrongen. Ook dit is voor ondergetekende geen nieuws: in 2018 publiceerde ik Kerkgangers en Zuilenbouwers (DDS-review hier), dat een dialoog bevat met de Belgisch-Tunesische Manel Mselmi. Zij vertelde toen al dat ze – gevoed door de ervaring in haar land van herkomst – probeerde om politici in België bewust te maken van islam en islamisme, maar steeds tegen muren aanliep. Omdat het aantal moslimstemmen voor politici domweg te groot is om te negeren, en omdat de Moslimbroederschap haar al was voorgegaan qua lobbywerk.

Dit is het perfecte moment om stil te staan bij de vastgebonden bokser: dit voorbeeld komt uit nog een ander boek, namelijk een briefwisseling tussen ondergetekende en de filosoof Joris Bouwmeester. Joris vergelijkt de islamkritiek zoals geuit door Ayaan Hirsi Ali, met een serie dates tussen twee personen die met elkaar flirten. De situatie is sterk vergelijkbaar met de commotie die rond de voetballer Mohamed Ihattaren, die nu zijn verleden bij oranje van tafel veegt en zegt resoluut te kiezen voor het Marokkaanse nationale elftal.

Joris stelt: als je een vrouw uit eten neemt, mee naar de bioscoop, luxe cadeautjes voor haar koopt, en uiteindelijk kiest ze toch niet voor een serieuze relatie met jou, dan kun je het alleen jezelf kwalijk nemen – kennelijk ben je niet aantrekkelijk genoeg geweest. Wat betreft de moslims die terugplooien op hun identitaire wortels, had de Westerse beschaving hen een beter verhaal moeten bieden: meer saamhorigheidsgevoel en niet alleen maar uitkeringen en consumptieproducten.

Mijn visie is dat deze vergelijking de situatie geen recht doet.De vergelijking met de vastgebonden bokser past véél beter bij de situatie zoals die reëel bestaat. De bokser word met de armen vastgebonden op de rug, de ring in gestuurd, en moet dan maar zien te winnen. Want zodra wij, voorvechters van de Westerse identiteit, alles wat onze beschaving te bieden heeft gloedvol willen uitdragen, worden wij teruggefloten, gecanceld, gedemoniseerd en zelfs doodgeschoten, zoals Pim Fortuyn.

Elke minderheid – van islamitische Somaliërs tot Afrikaanse LGBTQ’ers – wordt in West-Europa aangemoedigd om een eigen identiteit te vieren. Ze krijgen daar zelfs subsidie voor. Maar zodra blanke mensen met conservatieve voorkeuren hetzelfde willen, worden we finaal kapotgemaakt.

Waar komt dit kapotmaken dan vandaan? Juist: vanuit diezelfde instellingen – politiek, maatschappelijk, cultureel – die Manel Mselmi vruchteloos probeerde te bewerken. We zouden een gloedvol verhaal kunnen houden, echt een prachtig bezielend verhaal over de Westerse beschaving. Met daarin aandacht voor hoe we onszelf hebben vrijgevochten van de Hertog van Alva en de Spaanse kroon; hoe we de wereldzeeën in kaart hebben gebracht en de roerige wateren met dijken en polders hebben getemd. Maar de instituties houden dat tegen.

Je moet het dus zo zien: het cultuurmarxisme, de Linkse Lange Mars Door de Instituties, is wat ons HIV geeft, ons immuunsysteem lamlegt. De islam is als de griep waar we als beschaving vervolgens aan overlijden.

Met de Vlaamse denker Maarten Boudry – die mij destijds bij de debatclub te pessimistisch vond, maar die intussen stevig is bijgedraaid doordat de immigratie- en voortplantingscijfers vanuit de moslimkant zelfs voor hem zó overstelpend zijn – publiceerde ik een briefwisseling over dit onderwerp. Twee belangrijke fragmenten: “Vandaag begrijpt de Europese Unie zichzelf in termen van een ‘humanitarian superpower’: soft power zonder dat de noodzaak van hard power wordt onderkend. Het EU-discours is een navelstaarderig en bevoogdend verhaal over mensenrechten dat feitelijk weinig tractie krijgt. Dat Saoedi-Arabië voorzitter werd van de VN Mensenrechtenraad terwijl Raif Badawi zweepslagen kreeg voor atheïstisch bloggen, is tekenend. Het engste is hoe gemakkelijk en geruisloos dit weer uit de media is verdwenen, terwijl het nog steeds speelt.”

“Wat de islam in zijn meest conservatieve vorm altijd aantrekkelijk zal maken – wat men er ook voor discours over individualisme en liberale vrijheden tegenaan gooit – is dat de man altijd een seksueel gehoorzame vrouw ter beschikking staat. Tegen deze basale biologische aandrift zullen cerebrale redevoeringen over emancipatie en erudiete pleidooien voor de Verlichting het nooit winnen.”

We kunnen dit artikel niet afsluiten zonder stil te staan bij het christendom – Ayaan Hirsi Ali draagt dit aan als alternatief voor de islam. Er zijn mijns inziens te veel mensen die op het christendom willen teruggrijpen als een soort politieke ideologie of leidraad voor maatschappij-inrichting. Dat is een heidens amalgaam van macht en geloof. Christendom is in de kern een religie voor individuele zielen, zoals ook de Britse filosoof Bertrand Russell vaststelt: “Among religions, Bolshevism is to be reckoned with Mohammedanism rather than with Christianity and Buddhism; Mohammedanism and Bolshevism are practical, social, unspiritual, concerned to win the empire of this world.”

Natuurlijk kun je erop wijzen dat het christelijke Europa militant en expansief was – masculien met veel zelfvertrouwen. Maar was dit nu echt de kern van het berustende christendom? Het christendom dat vooral is gericht op het hiernamaals en op het redden van de individuele ziel?

Het christendom was interessant voor Byzantijnse keizers en Frankische veldheren maar meer om praktische dan spirituele redenen. Zoals toegang tot een kerkelijke bureaucratie van geestelijken die konden lezen en schrijven. Ook hielp het nieuwe spirituele sausje om zich te onderscheiden van eerdere heersers. Maar de essentie van deze machtsuitoefening was eerder heidens dan christelijk.

De Franse historicus Georges Duby omschreef bijvoorbeeld hoe, in het Germaans-Frankische christendom, Christus werd afgebeeld met een mes tussen de tanden. Het West-Europese beeld van Christus is door de eeuwen heen minder ‘heidens’ geworden en meer ‘vroom’.

In een strijd om geloof zal het geloof van de islam puurder en levenskrachtiger blijken. Maar in een technologische strijd zal de Westerse faustische geest triomferen. Want die geest streeft naar doorgronding vanuit begrip. Het faustische stelt beheersing vanuit kennis centraal, terwijl het in de islam draait om onderwerping aan het noodlot (al-Qadr) en aan de ondoorgrondelijke wil van Allah.

Sinds Pim Fortuyn – en nu weer met de tragische moord op Lisa – zijn we eraan gewend om kritiek op de islam te verbinden aan ander slachtoffergroepen. Met name meisjes, vrouwen, homo’s en joden. Maar hiermee blijft men eigenlijk hangen in een cultuurmarxistisch narratief, ‘de zieligste is het heiligste’. Men maakt dezelfde fout als woke: je bekritiseert iets maar schept niet zelfs iets terug dat levensvatbaar, krachtig en aansprekend is. We zijn terug bij het belang van begeesterende en samenbindende mythes.

Kritiek op de islam kan dus veel beter vanuit twee andere argumenten komen: sowieso is iedere ongelovige zijn of haar leven niet zeker onder een islamitische meerderheid. Islam is naast een religie ook een rechtssysteem en een militaire doctrine – op afvalligheid staat nu eenmaal de doodstraf. Géén van de gangbare rechtsscholen binnen islam, contesteert dat. Hiernaast is de islam fatalistisch, en niet gericht op begrip en doorgronding zoals de Westerse geest dat wél is. De wil van Allah is zowel grillig als alomvattend en het vernuft van de mens staat hier nietig en impotent tegenover. De visionaire en innovatieve kracht van de faustische geest, is een goed antwoord op dit verhaal.

Tot slot: steun Sid via BackMe. En help me om dit soort realistische publicaties blijvend mogelijk te maken! En schrijf u in voor Sids nieuwsbrief!