-Sid Lukkassen- De endgame van de Europese Joden ís geen endgame

De aanleiding voor deze analyse is een zoveelste incident op sociale media. Een “ex-woke docent” kreeg het aan de stok met het beruchte account Reaktionair.nl. De discussie ontspoorde al snel in een dubieuze richting, waarbij termen als “Jodenpijper” langskwamen. Critici verwezen naar de bekende inner circle van Forum voor Democratie (FvD). En daar doemt de vraag op die velen binnen de nationaalconservatieve beweging ontwijken: hoe verstrengeld is het nieuw-rechtse kamp inmiddels met antisemitisme? En minstens zo belangrijk: wie heeft hier nog een moreel kompas bij?

Het is evident dat antisemitisme groeit in Europa. Denk maar aan de linkse artiest Bob Vylan op het concert in Glastonbury. Vanaf het podium riep hij zijn publiek op om te scanderen: “death to the IDF!”

Vooropgesteld: zéker niet alle kritiek op het beleid van Israël, is gelijk te stellen aan antisemitisme. Door de samenpersende krachten die vandaag op het maatschappelijk-intellectuele landschap inwerken, is dat in de praktijk echter bijna altijd wel zo. In de kringen van de zogenaamde ‘antizionisten’ wordt dan ook vaak gesproken over ‘kruisvaarders’, ‘kapitalisten’ en ‘imperialisten’ – zij zien Israël, terecht of niet, als een verlengstuk van een veel grotere (Westerse) identiteit waarmee zij willen afrekenen.

Links mag zich dan verschansen achter slogans als “diversiteit is onze kracht” – Vylan en zijn publiek lieten maar weer eens zien hoe diezelfde ‘diversiteit’ voortdurend een dekmantel blijkt voor ongefilterde Jodenhaat: een haat aangewakkerd door Hamas-aanhangers, Hezbollah-sympathisanten en radicale moslimnetwerken die zich wél organiseren en wél durven handelen. Daar tegenover staat de boomer-generatie: mopperend aan de eettafel, maar nooit bereid om daadwerkelijk op te staan.

Zoals zojuist aangestipt, is aan de rechterzijde de situatie eveneens troebel. In discussies zoals hierboven aangehaald, worden antisemitische denkbeelden stelselmatig in het publieke debat geïnjecteerd. Door bijvoorbeeld te pas en te onpas naar Nietzsche te verwijzen, krijgen die een pseudo-intellectueel sausje: verwijzingen naar de Talmoed, duistere insinuaties over Joodse complotten en het klassieke frame dat ‘woke’ en massa-immigratie allemaal een “Joods project” zouden zijn om “christelijk Europa te vernietigen”.

Het vernietigen van het christelijke Europa, hebben wij Europeanen vooral zelf gedaan, vanuit een combinatie van redelijke en minder redelijke motieven. Sommigen waren klaar met het bidden voor het aangroeien van een afgehakte hand – waarbij het wel héél lang begon te duren voordat het wonder in vervulling ging. Anderen verkeerden in afschuw door het kindermisbruik bij de katholieke kerk. Weer anderen verruilden de christelijke religie voor de moslim-identiteit, omdat linkse politici behoefte hadden aan een nieuwe groep ‘slachtoffers’ en ‘kwetsbaren’ om identiteitspolitiek te bedrijven en stemmen te ronselen.

Hoe dit ook zij, de groep die hier het meest last van heeft, van de aanwas van moslims en moslim-immigratie, zijn de Joden zelf. Beetje dom van de Joden dat ze dit zo laat inzien, maar uiteindelijk zullen de gevolgtrekkingen onontwijkbaar zijn – hier kom ik op terug. De groeiende invloed van moslims en radicaal links leidt in Europa tot haat tegen Israël als ‘koloniale’ bezetter, waardoor de diplomatieke banden aanzienlijk stroever worden.

Het is dus niet origineel – laat staan intellectueel houdbaar – om te beweren dat achter dit alles een “Joods complot” schuilgaat. Maar vergis je niet: dat hoeft ook niet. De massa laat zich niet leiden door degelijke onderbouwingen of door logisch denken, maar door charisma, zielige verhaaltjes en herhaling. Kortom: het publieke discours wordt zorgvuldig gestuurd en voortdurend bespeeld. Dit gaat via mechanieken die eenvoudig te doorzien zijn voor mensen met wat hersencellen – helaas voor hen zijn die mensen in de minderheid.

Wat moeten we hier nu van vinden als mensen die ooit hoopten dat FvD – en beter gezegd: FvD als beweging met alle aanverwante mediaplatforms, activisten en opiniemakers – een realistisch, patriottisch alternatief kon bieden? De waarheid is dat dit géén homogene beweging is. Enerzijds zijn er mensen die oprecht streven naar nationale soevereiniteit en die de Europese beschaving willen verdedigen tegen islamisering en cultuurmarxisme. Anderzijds schurken er figuren tegen de beweging aan die moreel ontspoord zijn. En dit laatste wil zeggen: nihilistische provocaties op een antisemitische voedingsbodem.

Als ik hier intuïtief iets over moet zeggen, dan zit het ongeveer als volgt. Nederland biedt aan de gemiddelde jongere geen toekomst meer. Cancel culture vernietigt alle doorgroeimogelijkheden voor rechtse jongeren met ambitie. Als je al ergens komt dan loop je stuk op tijdelijke contracten en dan nóg kun je onmogelijk aan een eigen woning komen. We kunnen het nog hebben over de relatiemarkt, de fragiliteit van primaire relaties en een overkoepelend gebrek aan sociale samenhang.

Zoals de wereld er nu uitziet, kun je dus domweg niet aan het leven beginnen, ook niet op je dertigste, zelfs niet op je veertigste. En dus is ‘trappen tot er wat loskomt’ het hoogst haalbare. Sommigen kiezen het antisemitisme als de substantie van het dynamiet waarmee zij het gehate kaartenhuis – de gehate morele consensus en de sociaaleconomische deadlock – willen opblazen.

En de kiezer ziet dit schouwspel, maar de kiezer weet sinds corona en de “gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit” – of wacht daarvóór eigenlijk al, sinds “duizend euro voor elke werkende Nederlander” – dat hij of zij aan alle kanten wordt voorgelogen en uitgebuit. Om überhaupt te overleven en geen valse hoop meer te hebben, is ieder moreel kompas losgelaten. Idem wat betreft D66 en NSC: zij zouden “nieuwe leiderschap” en “transparantie” in de politiek brengen, en in de praktijk verdelen zij enkel luxe baantjes. In dit morele vacuüm en de electorale apathie die op deze wijze zijn ontstaan, hebben nihilisten en antisemieten vrij spel.

De vraag is dus: wie bínnen of buiten FvD nog het morele besef én de politieke moed heeft om die elementen eruit te snijden? Het antwoord is voorlopig: niemand. Al licht je deze kant van het spectrum helemaal door, dan zal het vacuüm worden opgevuld door JA21, met als kopstuk Annabel Nanninga, die zich in het verleden niet bijzonder verheffend uitliet over Joden. Of erger nog: de kans wordt gegrepen door nóg duisterder stromingen die in de schaduw van het politieke establishment hun kans afwachten.

Neem nu de Kamerleden Frans Timmermans en Kati Piri: zij willen geen onderdelen meer leveren aan Israël als die worden gebruikt om vijandige raketten uit de lucht te halen die burgerdoelen treffen. Op de vraag of Nederland zich hiermee moreel verantwoordelijk stelt voor burgerdoden in Israël, zei Timmerans dat “de Israëlische burgers verantwoordelijk zijn voor het handelen van hun regime”.

Feit is dat Frans Timmermans de politieke ladder beklom over de rug van Joodse sociaaldemocraten als Rob Oudkerk, Job Cohen, Lodewijk Asscher en Gerdi Verbeet. Zoals ik in deze podcast uiteenzet, liet deze garde de cultuurmarxisten aan boord binnen de PvdA – Tien over rood, heette dit destijds. Dit cultuurmarxistische discours draaide rond termen als ‘antikolonialisme’, ‘antikapitalisme’, ‘dekolonisering’, ‘antinationalisme’, enzovoorts – van hieruit was het onvermijdelijk dat links zich tegen Israël zou keren en tegen Joden in het algemeen. De tekst van Karl Marx zelf, ‘Over het Joodse vraagstuk’ (1843), stelde in dit verband al weinig goeds in het vooruitzicht.

En nu – oh ironie – heeft Frans Timmermans een nieuwe doelgroep geworven van jonge militante activisten. Zo kan deze extreemlinkse machine, die GroenLinks-PvdA intussen geworden is, weer een decennium voort. De oudgedienden worden voor de bus gegooid. Voor de Joden in Nederland is het al helemaal stevig slikken: de kans dat VVD met Timmermans gaat regeren, is immers groter dan de kans dat de VVD nogmaals een gedoemd experiment met Geert Wilders (PVV) aangaat.  

Daarmee zijn we bij de kern. Wat is de endgame voor Joden in Europa? Die is er simpelweg niet. De kaarten die nodig zijn voor een gunstig eindspel, zijn uit het deck gefilterd. Je mag voor de vorm nog even meedoen aan de politiek-maatschappelijke debattafels, maar de uitkomst staat al lang en breed vast. Er is geen redder die opstaat: niet Wilders, die geen stabiel kabinet bijeen krijgt, en ook niet de mainstream media, die antisemitisme in de eigen gelederen blijven negeren uit angst, opportunisme en ideologische sympathie.

Wie blijft er over? Hamas-sympathisanten, die wél tot actie overgaan. Hezbollah-fanaten, die wachten tot de geopolitieke context omslaat. Ook op opportunistische politici en pragmatische machtspartijen – hierboven werden er al een paar genoemd – hoeven de Joden in West-Europa niet te rekenen. Die waaien immers met alle winden mee. En de Joden zijn in dit opzicht de kanarie in de kolenmijn – het begin van een lijst en even later volgt elk restaurant dat nog varkensvlees en alcohol verkoopt.

Wie vandaag nog gelooft in een ‘endgame’ in de vorm van een redelijke, vredige oplossing, sluit de ogen voor de realiteit. Europa zakt gestaag weg in een moeras van identitaire polarisatie, sektarisme en geopolitieke irrelevantie – degenen die beter zouden moeten weten, gedragen zich ofwel nihilistisch-opportunistisch ofwel naïef.

De Joodse gemeenschap – ik zeg het maar even duidelijk, opdat u er niet per ongeluk aan voorbijgaat – is niet het eerste en zeker niet het laatste slachtoffer.

De ongemakkelijke vraag is niet of het antisemitisme weer salonfähig wordt, maar wanneer het zich vertaalt naar beleidsmatige uitsluiting, repressie en geweld. Je hoeft geen profeet te zijn om te zien dat een stelselmatige uittocht al in gang is gezet: “Zonder Joden is Europa, Europa niet meer”. Weet u wie dit zei? Juist! Frans Timmermans. In 2015 welteverstaan.

Een criticus zal zeggen: “Sid, je analyse is te pessimistisch! Wat voor perspectief, wat voor tussenoplossing heb je te bieden?” Dan is het eerlijke antwoord: wie die vraag stelt, steekt zijn kop in het zand. Als zelfs Timmermans – die ooit een deftige deuger was, een uitgesproken anticommunist die zijn handen echt niet durfde te branden aan zelfs de zweem van antisemitisme – als zelfs hij nu doorheeft welke kant de vruchtbaarheidscijfers en dus de electorale toekomst aan zijn kant heeft. Tsja! Succes dan met de lobby en het bewerken van mainstream-politici, die vroeg of laat toch met diezelfde Timmermans door één deur moeten.

De tijd is gekomen om de intellectuele façade te laten vallen, de hypocrisie te benoemen en de consequenties onder ogen te zien. Niet om de illusie van een ‘oplossing’ te voeden, maar om tenminste met open ogen te kiezen: vechten, vertrekken, of toekijken hoe de geschiedenis zich herhaalt.

Want de endgame van de Joden in Europa is precies dát: er is géén endgame.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit belangrijke werk te blijven doen en tégen de stroom in te roeien: schrijf uzelf in voor zijn nieuwsbrief.