VS blaast drugsschip op bij Venezuela: Trump gaf bevel, vier doden

Dit is geen theater. Dit is een gerichte slag tegen organisaties die letterlijk ons land willen vergiftigen. Wie jaar in, jaar uit cocaïne, synthetische drugs en chaos exporteert naar de Verenigde Staten en Europa, handelt als vijand van de samenleving. Washington kiest er nu consequent voor om die vijand uit te schakelen - en dat is noodzakelijk.

In zijn verklaring op X zei minister Hegseth (vrij vertaald):

Duidelijker kan bijna niet. Dit is een expliciete staatspolitiek: niet langer lippendienst en arrestaties, maar verhitte, effectieve daden tegen degene die onze jongeren en buurten kapotmaken.

De drugscriminaliteit is geen conventionele misdaad meer; het is een georganiseerde, gewapende industrie met wereldwijde reikwijdte. Smokkelaars varen op routes die hun goederen van Venezolaanse kusten naar het Caribisch gebied en verder vervoeren - en die routes zijn bloedsporen voor gemeenschappen over de hele wereld. Als een staat zich niet alleen met diplomatie en opsporing kan redden, blijft één optie over: hard ingrijpen.

Bovendien: wanneer de vijand zichzelf positioneert als een militaire of terroristische dreiging - zoals de VS sommige netwerken aanwijst - dan is het behandelen daarvan als politiële kwestie naïef en gevaarlijk. Washington geeft het juiste signaal: we laten niet toe dat georganiseerde misdaad onze samenleving ondermijnt.

Natuurlijk zullen er geluiden komen: buitengerechtelijke executies, escalatie en diplomatieke spanningen. Dat zijn reële elementen van elke militaire operatie. Maar kijk naar de alternatieven: passieve toezien, langdurige procedures en blijvende export van verdovende middelen. Dat is geen oplossing - dat is een recept voor meer slachtoffers.

De VS hebben volgens hun inlichtingen stevige aanwijzingen dat het aangedane vaartuig drugs vervoerde en dat de bemanning onderdeel was van criminele netwerken op bekende smokkelroutes. Zulke informatie wordt niet lichtvaardig gedeeld. Uiteraard blijft het zaak dat beschuldigingen zorgvuldig worden vastgelegd en dat er transparantie komt over feiten - maar het terechte uitgangspunt moet blijven: bescherming van burgerlevens thuis.

Deze strike is niet alleen een operatie tegen een enkele boot; het is afschrikking in praktijk. Als landen en netwerken weten dat hun vaartuigen op gevaarlijke routes niet langer veilig zijn, dwingt dat kosten en risico’s af - en dat tast de winstgevendheid van de handel aan. Economische pijn is soms de enige taal die transnationale criminele netwerken begrijpen.

Ja, dit verhoogt spanningen met Caracas en roept vragen op over jurisdictie en proportionaliteit. Dat debat moet gevoerd worden - maar pas op voor de moralistische reflex die in praktijk doet alsof niets moet gebeuren totdat het te laat is. Veiligheid vereist daadkracht.

De VS maken nu duidelijk wat velen al lang wisten: de oorlog tegen de drugs is niet alleen binnenlandse politiek, het is een internationale strijd die harde middelen vereist. Wie hiervan schrikt, vergeet de duizenden levens die jaarlijks kapotgaan door verslaving en criminaliteit. Actie is pijnlijk, maar passiviteit kost levens.

De beelden van het ontplofte schip spreken boekdelen. Dit is geen show; dit is een strategische klap in de loopgraven van een internationale oorlog tegen vergif en geweld. Wie kiezen voor zachte handelingen doet de slachtoffers tekort. Wie kiest voor actie, zoals Trump en zijn ministers nu doen, verdedigt burgers tegen een sluipend gevaar. De vraag is niet of dit hard is - de vraag is of we liever willen dat onze samenlevingen worden vergiftigd terwijl politici debatteren.