Waanzin: 250 culturele organisaties boycotten Israël - politiek activisme vermomt als kunst

Dit is geen kunst, dit is politiek activisme.

Natuurlijk mag je kritiek hebben op de Israëlische regering of op Netanyahu’s beleid. Dat hoort bij een open debat. Maar om vervolgens alle Israëlische instellingen en bedrijven weg te zetten als medeplichtigen en ze collectief uit te sluiten, is krankzinnige groepsbestraffing.

Wat er hier gebeurt, is een cultuursector die zichzelf aanstelt als morele rechtbank. En dat gaat véél verder dan kunst: dit is een poging om het maatschappelijk debat te kapen en iedereen in het gareel te dwingen.

Deze boycot wordt gebracht als een “humane” keuze. Maar waar is deze morele verontwaardiging als het gaat over landen als China, Iran, Saoedi-Arabië of Rusland? Daar werken dezelfde musea en festivals doodleuk mee samen zonder een woord van protest.

Het is selectief, hypocriet en politiek gemotiveerd. Israël wordt er uitgepikt omdat dit past in het linkse, activistische narratief dat al jaren de culturele sector domineert.

Kunst en cultuur zouden moeten verbinden, ruimte bieden voor dialoog en vrijheid van expressie. In plaats daarvan zien we nu dat cultuur wordt misbruikt als wapen om politieke campagnes kracht bij te zetten.

Deze boycot is niet meer dan een symboolactie die gewone Israëli’s en kunstenaars treft, en die de kloof alleen maar groter maakt. Het lost niets op, het polariseert en stigmatiseert.

De vergelijking die de initiatiefnemers trekken met de boycot van Zuid-Afrika is totaal misplaatst. Daar ging het om een breed internationaal front tegen een officieel, wettelijk verankerd apartheidsregime. Nu gaat het om het demoniseren van een democratische staat door een select groepje activisten in de kunstwereld.

Dit is niet nobel, dit is gevaarlijk. Het zet de deur open naar een cultuur waarin kunstinstellingen bepalen welke landen, welke artiesten en welke bedrijven nog “puur” genoeg zijn om mee samen te werken. Dat is geen kunst, dat is censuur.