Zelenski klopt zichzelf op de borst met nieuwe miljardensteun terwijl Oekraïne blijft bloeden

Maar op X meldde hij trots: “Dit zijn de belangrijkste resultaten van de bezoeken deze week.” Luchtdoelraketten, een ‘nieuwe overeenkomst’ over 100 Franse Rafale-gevechtsvliegtuigen – pas leverbaar vanaf 2035 (als de oorlog al lang voorbij, verloren of vergeten is) – een paar honderd miljoen hier, een half miljard daar. En Griekenland gaat gas leveren zodat Oekraïne de winter doorkomt.

Gefeliciteerd, Volodimir. Je hebt het wéér voor elkaar gekregen dat Europese leiders hun eigen burgers nog een slag dieper in de portemonnee laten tasten om jouw bodemloze put mee te blijven vullen.

Want laten we eerlijk zijn: deze oorlog heeft heel Europa uitgekleed. Energieprijzen door het dak. Inflatie die huishoudens vermorzelt. Bedrijven die omvallen. Pensioenen verdampen. Maar de miljarden blijven stromen richting Kiev. Voor wapens die morgen alweer op zijn, voor beloften die nooit worden waargemaakt en voor een oorlog zonder realistisch eindperspectief.

Poetin stopt niet. Dat weten wij, dat weet Brussel, dat weet Washington DC – en dat weet zeker ook Zelenski. Elke raket die we nu naar Kiev sturen, ligt over een paar dagen weer uitgebrand in de modder van Donetsk. Elke tank die we leveren, wordt vroeg of laat een rookzuil op Telegram. En dan? Nog meer. En nog meer. En nog meer.

Alleen maar weerstand bieden? Hoe lang nog? Tot de laatste Oekraïner? Of tot de laatste euro uit de Europese portemonnee?

En toch – tussen de loopgraven door – blijft Zelenski zichzelf presenteren alsof hij persoonlijk de Tweede Wereldoorlog heeft gewonnen. Hij laat zich fotograferen met Macron, knuffelt Sánchez, poseert naast Mitsotakis, alsof hij een soort Churchill 2.0 is. Straalt, spreekt, applaudisseert voor zichzelf.

Maar intussen sterven er elke dag onschuldige mensen – Oekraïners én Russen – voor een oorlog die al lang niet meer te winnen is. Een oorlog die diplomatiek had kunnen worden begrensd, maar nu militair wordt uitgesmeerd tot in het oneindige.

Wanneer tonen Europa en de Verenigde Staten eindelijk echte moed? Niet door nóg meer wapens te leveren. Niet door nóg meer belastinggeld weg te smijten. Maar door gewoon eens iets te doen wat al twee jaar taboe is: onderhandelen.

Niet capituleren. Niet wegkijken. Maar praten. Grenzen trekken. Realisme toelaten in de politiek. Want oorlog eindigt niet met applaus op persconferenties, maar met afspraken aan tafel.

Maar zolang Zelenski nog selfies kan maken met Europese leiders, zolang de media hem blijven opvoeren als oorlogsheld, zolang het applaus blijft klinken, blijven de miljarden rollen – en blijft de oorlog duren.

Glorie aan Oekraïne? Misschien eerst eens: glorie aan de waarheid.