Azealia Banks zegt keihard nee tegen Palestina-dwang: “Ik buig niet voor woketerreur!”

De festivals in kwestie – Boomtown en Maiden Voyage – worden door Banks beschuldigd van morele chantage. Ze stelt dat de organisatoren haar dreigden te schrappen van de line-up tenzij ze publiekelijk “Free Palestine” zou roepen. Haar reactie? “Dan liever niet. Jullie mogen me hebben. Maar ik ga niet buigen voor dom groepsdenken.”

In een reeks keiharde berichten op X (voorheen Twitter) zegt Banks:

Ze laat er geen twijfel over bestaan dat ze niet meegaat in het opgelegde moraalactivisme van festivalorganisatoren, social justice warriors en zogenaamde “gays for Hamas”. Banks noemt het zoals het is: holle retoriek van mensen die zelf geen idee hebben waar ze over praten.

“Dat conflict bestaat al decennia. En ineens loopt iedereen woorden als genocide en Zionist te roepen, zonder enig idee wat die woorden betekenen.”

Banks voegt daaraan toe dat ze de rest van haar zomer wil genieten en muziek wil maken. “Kiss my ass,” is haar duidelijke slotzin.

In een tijd waarin artiesten zich massaal opstellen als politiek correcte papegaaien, die braaf de juiste leuzen scanderen om hun plekje op het podium te behouden, is Banks een verademing. Geen meel in de mond. Geen angst voor annulering. En géén knieval voor het woke-establishment.

De organisatoren van Boomtown beweren nu dat ze “nooit persoonlijke meningen eisen van artiesten.” Yeah right. Als Banks geen druk voelde, waarom zou ze zich dan terugtrekken? De hypocrisie druipt ervan af.

Het laat opnieuw zien hoe gevaarlijk de entertainmentwereld is geworden: wie niet juicht voor de heersende moraal, wordt gecanceld. En als je niet buigt, dan wordt je line-up geschrapt, je optreden gecensureerd en je reputatie aangevallen.

Banks ging eerder nog verder. In juni schreef ze dat geen enkele zwarte persoon Palestina zou moeten steunen, gezien de huidige en historische slavernij van zwarte mensen in de Arabische wereld. En of je het daar nu mee eens bent of niet – ze heeft in elk geval het lef om de complexiteit van het conflict wél onder ogen te zien, in plaats van mee te hollen met de massa.

Ze noemde zichzelf eerder deze maand zelfs expliciet zionist. Een zeldzaam geluid in de muziekwereld – en daardoor des te krachtiger.

Wat Banks hier laat zien, is precies wat ontbreekt in het Westen anno 2025: weerstand tegen morele chantage. Ze weigert te tekenen bij het kruisje, weigert mee te doen aan politiek opgelegde correctheid, en weigert vooral zichzelf te verloochenen voor een plekje op het podium.

In een tijd waarin artiesten, sporters en journalisten voortdurend buigen voor angst en groepsdruk, is het goed dat iemand opstaat en zegt: “Tot hier en niet verder.”

En nee – dat betekent niet dat je alles hoeft te omarmen wat Banks zegt. Maar het betekent wél dat vrijheid van denken en spreken nog bestaat – zolang er mensen zijn die er pal voor blijven staan.

Respect voor Azealia Banks. Een zeldzaam voorbeeld van lef, in een wereld vol lafaards.