Duitsland wil Songfestival boycotten als Israël wordt geweerd - Wierd Duk: “Zo hoort het”

Columnist Wierd Duk reageerde op X met slechts drie woorden, maar die zeggen alles: “Zo hoort het.”

Wat opvalt is dat waar zovelen in Europa zich terugtrekken in laf gemompel over “neutraliteit” of “gevoeligheden”, Merz het tegenovergestelde doet. Hij kiest kant. Hij durft te zeggen dat Israël recht heeft op gelijke behandeling, ook - of juist - in een tijd waarin het land onder een vergrootglas ligt vanwege het conflict in Gaza.

Wat Merz zegt, raakt de kern: Het is onaanvaardbaar dat het Eurovisie Songfestival - ooit bedoeld om landen te verenigen - verandert in een politiek mijnenveld waarin Israël als enige democratie in het Midden-Oosten als paria wordt behandeld.

De European Broadcasting Union (EBU), de organisator van het festival, lijkt te wankelen onder de druk van progressieve landen en activistische omroepen die eisen dat Israël wordt uitgesloten. Begin november moeten de deelnemende landen stemmen over Israëls deelname.

Dat die stemming er überhaupt komt, is al een capitulatie voor al die mensen die cultuur willen politiseren. Je kunt een Israëlische band of zanger(es) niet verantwoordelijk houden voor het beleid van hun land. Punt.

De reactie van journalist Wierd Duk op dit nieuws was kort maar krachtig: “Zo hoort het.” En terecht. Want het is exact wat veel Nederlanders voelen, maar niet hardop durven zeggen - uit angst om als “fout” of “rechts” weggezet te worden.

Duk herkent wat hier op het spel staat: het culturele en morele failliet van Europa, dat buigt voor wokisme, cancelcultuur en eenzijdige framing. Het Songfestival is inmiddels een podium geworden voor politieke statements en ideologische druk. Israël zou daar volgens sommigen niet thuishoren. Maar wie dát accepteert, zet de deur open naar een nieuwe morele apartheid in Europa.

Het Eurovisie Songfestival moet geen platform worden waar politiek-activistische agendas bepalen wie welkom is. Als Israël, een democratisch land onder constante dreiging van terreur, wordt uitgesloten omwille van activistische druk, dan heeft Europa zijn morele kompas écht verloren.

Friedrich Merz laat zien dat er nog leiders zijn die principes boven sentiment plaatsen. En Wierd Duk bewijst opnieuw dat er journalisten zijn die dat durven te benoemen.