Hollywood verkoopt links extremisme als spektakel in nieuwe DiCaprio-bioscoopfilm

Cultuur•28 sep , 11:00

Paul Thomas Anderson geldt al jaren als een van de meest veelzijdige regisseurs van zijn generatie, maar met One Battle After Another – zijn nieuwe film met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol – heeft hij een politiek wespennest opengetrapt. Gebaseerd op Thomas Pynchons roman Vineland volgt de film de radicale cel French 75, die in verzet komt tegen een fictieve fascistische Amerikaanse regering. Waar de ene recensent de film omarmt als een messcherpe aanklacht tegen tirannie, zien anderen er vooral een schaamteloze apologie voor links geweld in.

French 75 blaast gebouwen op en pleegt overvallen, maar heeft nauwelijks een plan, laat staan een ideologie. DiCaprio’s personage Bob Ferguson, bommenmaker van beroep, vat het kernachtig samen tijdens een raid: “I’m a little unclear on what the plan is.” Anderson laat zien hoe de groep drijft op stijl, bravoure en zelfverheerlijking in plaats van strategie. Het geweld is een zoektocht naar identiteit en superioriteit, niet naar verandering. Zestien jaar later krijgt de kijker een droge mededeling: de wereld was amper veranderd, de beweging was simpelweg “gefaald”.

Extreem geweld als spektakel

Dat is meteen de angel: One Battle After Another flirt met de verheerlijking van extremisme. In een tijd waarin Amerika regelmatig wordt opgeschrikt door incidenten van links geweld, voelt het wrang om militante helden te zien die detentiecentra opblazen en ongewapende bewakers executeren. Voor veel critici is de grens hiermee overschreden: dit is niet zomaar artistieke bravoure, dit is een politiek statement.

Echo’s uit het verleden

Anderson strooit gul met verwijzingen naar radicale groeperingen uit de jaren ’70 en ’80 – de Weather Underground, de May 19 Communist Organization – maar de vergelijking wringt. Waar die bewegingen, hoe destructief ook, een theoretisch raamwerk hadden, lijkt French 75 vooral op de losgeslagen vliegtuigkapers van toen: individuen met irrationele motieven en een hang naar spektakel. In Andersons film gaat het minder om verandering, meer om aandacht en status.

🟦 DDS geeft jou het nieuws zoals het écht is – zonder meel in de mond, zonder de Brusselse praatjes. Als jij waarde haalt uit deze artikelen, help ons dan in de lucht te blijven. 👉 Doneer via https://dds.backme.org of maak een bedrag over naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.

Politiek als identiteit

De grootste valkuil? Politiek geweld wordt neergezet als stijl, passie en soms zelfs als romantiek. Perfidia Beverly Hills (Teyana Taylor) ziet revolutie als een erotisch spel en als vlucht uit haar gezin. Lockjaw (Sean Penn) zoekt intussen hetzelfde verheven doel in een racistische broederschap. Links of rechts doet er in Andersons wereld nauwelijks toe: in Andersons wereld is extremisme vooral een vorm van zelfdefinitie. Politiek als spiegel, niet als middel tot verandering.

Waarschuwing of verheerlijking?

One Battle After Another is tegelijk fascinerend en irritant. DiCaprio en Anderson leveren intens werk af, daar valt niets op af te dingen. Maar de boodschap schuurt: geweld en spektakel krijgen alle aandacht, terwijl geduldig politiek werk afwezig blijft. In een tijd waarin het debat over extremisme op scherp staat, voelt dat als olie op het vuur. Blijft de wrange vraag hangen: laat Anderson ons zien hoe zinloos politiek geweld is, of verkoopt hij het juist als verleidelijk spektakel?

🟥 Vind jij dat DDS van waarde is – omdat wij de harde feiten brengen die het kartel verzwijgt? Help ons dan nú. 👉 Ga naar https://dds.backme.org of doneer direct via: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.