John Leerdam ontdekt slavernijverleden… aan zijn eigen kant: ‘Mijn familie was plantage-eigenaar’

En toch gaat hij dóór met het verheffen van de slavernijgeschiedenis tot nationale zondebok, en toch wil hij dat Nederland in 2030 een “inclusief slavernijmuseum” opent waar “iedereen zich bij betrokken voelt.” Maar waarom? Voor wiens schuld precies?

In een interview op NPO Radio 1 vertelt Leerdam openhartig dat hij onderzoek deed naar zijn familiegeschiedenis, en tot de conclusie kwam dat zijn overgrootouders op Saint Kitts en Nevis plantage-eigenaren waren. In zijn woorden:

En daar staat hij dan. De man die Nederland structureel koloniale schuldgevoelens aanpraat, blijkt zelf af te stammen van degenen die hij ons land dagelijks verwijt te zijn: uitbuiters.

Het gevolg? Een momentje van introspectie, zegt hij. Het maakt hem “nederig en bescheiden.” Maar vervolgens gaat hij gewoon verder met zijn missie: het oprichten van een museum waarin Nederland nog dieper boete moet doen voor zonden van eeuwen geleden.

Dit is dus precies waarom de hele slavernij- en reparatiehysterie zo compleet van de rails is gelopen. Want wie is nu precies schuldig? De witte Nederlander op de Veluwe? De boer uit Friesland? Of toch de moederlijn van John Leerdam zelf?

Als we werkelijk alle "schuld" willen aanwijzen, gaan we een hellend vlak op. In álle bevolkingsgroepen blijken voorouders te zitten die ooit slaven hielden, handelden of gebruikten. Dus hoe gaan we dat oplossen? Gaan we straks ook herstelbetalingen eisen van Leerdam zelf?

Het laat vooral zien hoe zinloos en gevaarlijk dit soort collectieve schuldpolitiek is. Het verdeelt mensen langs lijnen waar niemand zelf voor gekozen heeft. Het herschrijft geschiedenis in zwart-wit. En het zet groepen op tegen elkaar in plaats van te zoeken naar gedeelde toekomst.

En dan komt de volgende vraag: wat voor museum krijgen we in 2030 eigenlijk? Leerdam is al druk bezig met personeel, zegt hij, én met de “vraag welke boodschap we willen overbrengen.” Maar als de boodschap is dat Nederland collectief schuldig is – terwijl de directeur zelf de kleinzoon van slaveneigenaren blijkt – dan is dat geen geschiedenisles. Dat is ideologische indoctrinatie.

Het is opnieuw het frame van “wit = dader, zwart = slachtoffer,” zelfs als dat historisch niet eens klopt. En daar moet dan belastinggeld naartoe? Naar een moreel beladen museum dat schaamte aanpraat in plaats van context biedt?

Laten we eerlijk zijn: iedereen met gezond verstand is dit zat. De excuses van Rutte, de slavernijgesprekken, de herdenkingen, de eisen voor “reparaties,” de onderwijshervormingen, de toespraken in Suriname. Wanneer is het genoeg?

Wat Leerdam’s eigen ontdekking laat zien, is dat de wereld complexer is dan slachtofferschap en schuld. Dat in elke familiegeschiedenis licht en duister zit. En dat het hoog tijd wordt om daarmee op volwassen wijze om te gaan – zonder het land constant op te zadelen met valse schuldgevoelens en politieke kapitaal.