Messengeweld in Lommel: import van een falend model

Dit is geen incident. Dit is geen toeval. Dit is het logische gevolg van jarenlange massa-immigratie zonder grenzen, zonder selectie en zonder eisen. Steekpartijen, groepsgeweld, intimidatie – het is een patroon dat we kennen uit de banlieues van Parijs, uit Malmö, uit Berlijn. En nu dus ook uit Lommel.

“Multicultureel betekent in de praktijk multicrimineel,” schreef Dewinter. En hij heeft gelijk. Want hoewel het politiek incorrect is om te benoemen, zijn de feiten onvermurwbaar: geweld neemt toe naarmate de grenzen wijder openstaan. Waar vroeger burenruzies nog eindigden in gemopper, vliegen nu messen door de lucht. Waar scholen ooit veilig waren, worden nu agenten opgeroepen voor bewaking.

Want wie importeert zonder grenzen, importeert ook conflictculturen, eerwraak, clanstructuren en geweldscodes die haaks staan op onze rechtsstaat. En die codes worden helaas niet bij aankomst ingeleverd op Schiphol of Brussel-Zaventem.

Lommel is geen uitzondering. In Nederland kennen we het uit Amsterdam-Zuidoost, Rotterdam-Zuid, de Schilderswijk, Overvecht en Kanaleneiland. Overal waar de multiculturele droom werkelijkheid werd, werd de veiligheid een nachtmerrie.

Wie daar nog verbaasd over is, heeft jarenlang de ogen gesloten. Politici van VVD tot D66 riepen dat “diversiteit een verrijking” is. Maar deze verrijking heeft messen, geweld, angst en onleefbaarheid gebracht. En de prijs wordt betaald door gewone mensen: hardwerkende Nederlanders en Vlamingen, die hun wijken onherkenbaar zien veranderen.

Let ook op de stilte. Geen talkshowtafel over Lommel. Geen Kamervragen. Geen noodtoestand. Want het past niet in het gewenste frame. Wie waarschuwt voor de gevolgen van massa-immigratie, wordt weggezet als “extreemrechts”. Maar wat is er extremer: waarschuwen voor geweld, of het willens en wetens importeren?

En waar zijn de excuses van de gevestigde orde? Waar is het boetekleed van die partijen die decennialang grenzen openstelden, integratie saboteerden en kritiek monddood maakten? Nergens. Ze gaan gewoon door.

Wat Lommel laat zien, is pijnlijk duidelijk: grensloosheid is levensgevaarlijk. Geen samenleving kan bestaan zonder gedeelde normen, zonder duidelijke grenzen – letterlijk én figuurlijk.

Het is tijd voor herbezinning. Tijd om te stoppen met deze zelfmoord op culturele en sociale schaal. Tijd om weer te kiezen voor veiligheid, voor eigenheid, voor bescherming van onze kinderen en onze straten.

De multiculturele droom is een multicriminele werkelijkheid geworden. En het is aan ons om te zeggen: genoeg is genoeg.